طولانی مثل راه رفتن های امروز

امروز صبح کارام زود کردم و ورزش کردم و تقریبا ۹:۱۵ از خونه زدم بیرون و ۱۱:۳۰ برگشتم . یعنی هلاک شدم از راه رفتن ۶۵۳۸ قدم زده بودم به غیر از چند باری که تاکسی گرفتم . من قبلا همه جا با تاکسی میرفتم اما از وقتی پیاده روی رفتم دیگه به خودم توانایی و همت پیاده رفتن های زیاد دادم که این تغییر رو مدیون همون مدت کوتاه پیاده روی هستم . حس میکردم مغزم تو آفتاب داره تو روغن خودش سرخ میشه و بدنم تو اون حد گرما و رطوبت آب‌پز. خدایی آخراش دیگه نا راه رفتن نداشتم خودمو کشون کشون رسوندم خونه . 

رفتم مدرسه و باز یه سری مدارک بردم . 

و کاری که مدتها تو برنامه م بود رو امروز انجام دادم ، میخواستم برم بهزیستی و شرح حال الانی خواهرم رو بدم . دلم پر بود ، موقع حرف زدن اشک هام سرازیر میشد و مددکار گوش میداد . از کل خدمات بهزیستی، خواهر من فقط یه حقوق خیلی ناچیز میگیره . گفتم چرا مددکارش روال بیماری مددجو رو دنبال نمیکنه . اول رفتم پیش مدیر بخش، وقتی پروفایل خواهرم رو باز کرد با تعجب گفت شما پرونده تون خیلی قدیمی شده و حتی از موعد کمسیون تون که فقط ۵ سال عمر داره ، یه سال رد شده و شانس آوردید که همین حقوق هم قطع نشده ، گفتم خب مددکارش نباید پیگیری می‌کرد ببینه طرف مرده یا زنده ست . گفتم اینقدر برای هرکاری میگید ببرید بیاریدش که بخاطر سختی این کار و اذیت شدن خواهرم، ما بیخیال شدیم . اما حالا من اینجام چون حالش خییییلی بدتر شده . 

از شرایط کنونی خواهرم ، زخم بستر ، درد های خواب و بیداری ، بهداشت و خیلی چیزا باشون حرف زدم و اونا خیلی ناراحت شدن . قرار شد یه کمسیون هماهنگ کنیم که اگه دکترش قبول کنه با ویدئو کال معاینه بشه اگرم نه باید هرطور هست حضوری ببریمش . گفتن ما ویلچر و تشک مواج و یه سری خدمات میتونیم بدیم ولی باید کمسیون جدید بره . حتی بش گفتم ما این مدت همه این کارا رو با هزینه های شخصی مون انجام دادیم . اما من پای یه درد اینجام که خواهرم تا کی تو این وضع بمونه . و اطرافیان هم واقعا دیگه توانایی ندارن . 

این کار از نظر من خیلی مهم بود . به خودم احسنت گفتم که رفتم و حضوری صحبت کردم . حتی گفتم کارشناس شما چند سالی یه بار میاد اتاق ها نگاه میکنه چندتا سوال شفاهی میکنه و بدون اینکه کوچکترین کار عملی انجام بده ، میره تا چند سال دیگه . 

حالا باید داداشم که همیشه کاراش رو پیگیری می‌کرد، یه سری مدارک ببره تا کمسیون بریم و ببینیم چکار میتونن براش بکنن . 

انگار یه باری از دوشم برداشته شد . 

از همون جا رفتم تأمین اجتماعی ، و اون سوال و فکرهای سیاهم رو از کارشناس پرسیدم ، ایشون گفت فقط حق اولادت قطع میشه ، و اینکه من تو کل حقوق یه مبلغی مخصوص خودم دارم که تو این شرایط از من و اسمم حذف شده و بین بقیه اعضای خانواده تقسیم شده . 

بم نخندید ... اما خیالم حالا راحت تر شد . 

و اینکه تصمیم گرفتیم تا جایی که میشه راجب موضوع بیمه و خارج شدن از تکلف پدر ، اصلا جلو مامان حرفی نزنیم . که نه داستان بشه و نه حرص بخوره و با حرفاش منو حرص بده . 

بعد رفتم کادوی دایی رو که یه نقاشی بود دادم قاب بگیرن . و یه جعبه شکلات گرفتم که ببرم بام . 

دایی امشب پیام داده میگه اتاقت آماده کردم دایی 

خدا میدونه چه ذوقی و چه لبخند گشاده ای داشتم من . 

امروز دیگه کلاس هام کامل تموم شد . 

دو شب و دو روز خیلی بدخواب شدم خییییلی.  

فردا باید تکلیف طراحی م ارسال کنم . 

سوالات مدرسه چند تا ویرایش میخوان که یادم نره انجام بدم . 

وسایل رفتنم رو آماده کنم 

مدرک چالش اومد

مدرک چالش امروز رسید دستم و چقدر خوشحالم کرد و کیف کردم . 

این دومین مدرک هست که از استاد میگیرم ، انشاالله میرم برای مدرک پیشرفته  و دو مهره . شاید کل این مسیر بی توقف تا دو سال دیگه طول بکشه . و من عمری باشه میرم تا تمومش کنم . 

امشب رفتنم خونه دایی رو قطعی کردم  و بشون خبر دادم چون تاکید داشت حتما خبرش کنم . اونقدر دایی خوشحال شده و هی پیام میده میگه غذا چی دوس داری بابا ... 

بابا   ...  دلم رو آب تر میکنه وقتی بم میگه بابا . 

منم با ذوق گفتم بابایی من خوش خوراک هستم ، همه چی میخورم خودتون زحمت نندازید . اینقدر ذوق داره که منم کلی ذوق دارم تا پنجشنبه.  

قابل ذکره که من خوش خوراک هستم نه پر خوراک .  همه چی میخورم اما همه چی به اندازه کم . 

خیلی ساله که تنهایی جایی نرفتم . یه کم استرس جابجایی دارم . اما چیزی نیس که متوقفم کنه . یه دو روز میرم میام . شاید بتونم بعدا تور رفتن ها رو هم جا بندازم . 

حس شادی و هیجان دایی کل وجود منو هم گرفته و به قول دایی برای اون روز لحظه شماری میکنم . 

فردا هم باید صبح برای چند تا کار اداری برم بیرون . هوا هنوز جهنمه . مانتوم هم آماده شده و باید برم تحویل بگیرم . 

همش میگم خوبه این هفته طراحی نداشتم . 

تونستم بقیه آزمون تشخیصی  های نهمی ها رو هم طراحی کنم . فعلا طراحی سوال ندارم . تا برم سر کلاس و بسته به سطح بچه‌ها برای هر درس کوئیز طراحی کنم . 

فعلا سبک شدم خدا رو شکر.  

میدونید که دوستون دارم زیاد . 

مفهوم عمیق

شنبه خدا رو شکر همه کارام پیش رفت ، البته که کارای اداری همیشه اذیت توش هست اما اونقدر بد نبود ‌.

نمیدونم چرا وقتی بخاطر بیمه شدن  از تحت تکفلی پدر خارج شدم ، اشکام سرازیر شد ، چرا گاهی یه چیزایی  ظاهرا ساده و معمولی اونقدر مفهوم عمیقی دارن . من از بیمه پدر خارج شدم و حالا شماره بیمه خودم رو دارم ، در حال حاضر  فقط حق اولاد من قطع میشه ، هنوز ماما نمیدونه که مطمئنا ناراحت میشه که چرا این کارو کردی ! 

نمیدونم تا سال بعد یا بعدترها چی پیش بیاد . 

شاید زمان به سویی بره که بخاطر داشتن حقوقی که از پدر بم میرسه ، برنامه زندگی و کارم عوض بشه ‌ . 

تو بحث بیمه من هنوزم گیجم ، آخه من که ازدواج نکردم و هنوز تو خونه پدری سر سفره پدر نشستم ، چرا مزایای من باید قطع بشه ؟ 

یعنی من الان تو اون حقوق  حقی ندارم و دارم باشون میخورم ؟ 

راستش این افکار و مشابه اینا داره اذیتم میکنه . 

اما درکل سپردم به گذشت زمان . 

حتی راجب  کسری بقیه روزهای ماه هم پرسیدم ، باید ببینم چقدر جای ساعت کاری هام پرداخت میشه اونوقت  میتونم با توجه به بودجه م تصمیم  به پرداخت کسری بیمه م بگیرم . 

یه آف فرم اداری گیرم اومد و این بار از داداشم قرض کردم و فرم رو خریدم . حالا برای شروع دوتا دارم . اما خیلی بدهکار شدم و اینم داره اذیتم میکنه . 

هنوز مشغول  طراحی سوال هستم . 

هنوز ورزش هم میکنم ، کفشم رو با بند دور پام میبندم و تمرینات م انجام میدم ، عکسش گرفتم اما روم نمیشه اینجا بذارمش ، همین که بهونه نشد که ورزش نکنم ، خوشحالم . 

پر پرواز

دلم میخواد بال دربیارم و برم رشت ، برم پیش دوستم و محکم بغلش کنم . گاهی یه بغل از هر کار مهم و بزرگی ، مؤثرتره.  

کاش میتونستم زنجیرهای تو دست و پام رو باز کنم و هیچی مانعم نباشه . 

دایی باز زنگ زد و کلی اصرار که منتظرتم قبل مهر بیای . منم گفتم چشم حتما . این هفته کلاسام دیگه تموم میشه اگه بشه سعی میکنم همین پنجشنبه جمعه رو برم پیشش . شاید این رفتن راهی باز کنه برای رفتن های بعدی . اینقدر بیرون نرفتم که از حالا استرس گرفتم . 

امیدوارم  تو مدرسه  کسی یا کسانی رو پیدا کنم که پایه تور رفتن باشن ، من باید یه روزی با تور برم جایی .  

تور مرا جذب کن بیا منو ببر 

امروز کلییی کار کردم تو خونه هلاک شدم .

دیروز نشستم دو تا آزمون تشخیصی برای پایه هشتم طراحی کردم . اولش گیج میزدم تو تایپ و کاراش ، ولی بعد بهتر شدم . 

باید برای نهمی ها هم طراحی کنم و هر کدوم کلی وقتم رو میگیره ‌ . 

فردا هم باید برم مدرسه و تأمین اجتماعی  برای کار بیمه م و هی باید رفت و آمد کنم . هم جواب آزمایش بگیرم و هم بقیه کارا  کنم . 

امیدوارم گیر و گور توش نباشه . 

خوبه استاد این هفته تنفس داده ، من مدلم رو تموم کردم و تا چهارشنبه وقت دارم با خیال راحت به کارای دیگه م برسم . خوبیش اینه که دوره سخت و طولانی آناتومی دست رو به اتمامه و میگن دوره های بعدی راحت تر و کوتاه تر هستن ، اینجوری من تو دوران مدرسه هم میتونم با فشار کمتری طراحی م رو همچنان  ادامه بدم . 

زنی دیگر

دارم ذهنم رو آماده میکنم ،

 تمرین میدم و قدرت میدم به روحم و جسمم ، 

به روح و جسمی که تو شغل رسمی معلمی در مدرسه باید خیلی قوی و آماده باشه ‌. 

 به یه زن شاغل فکر میکنم با کلی برنامه های متنوع . زنی که صبح بره مدرسه و شاید مجبور بشه برای ناهار روز بعدش یه کارایی رو از شب قبل انجام بده . 

زنی که باید هنرهاش رو ادامه بده و استپ نکنه ، هنر طراحی یا حتی صابون سازی . 

و کنارش کلی مسئولیت های ریز و درشت مربوط به خانواده ش داره ‌. 

عصرها هم بره قلمچی و زبانکده و مثل قبل کارش رو عالی انجام بده . 

شاید مجبور بشه مثلا شب ها خیلی دیرتر از همیشه بخوابه، که لباس اهل خونه رو اتو کنه ، یا تا دیروقت بشینه نمونه سوال طراحی کنه ، یا برگه تصحیح کنه و خودش رو برای درس و کلاس روز بعد آماده کنه ‌. 

زنی که دو تایم سر کار میره ، و بدو بدوهای زندگیش بیشتر میشه ‌. 

من دارم تمرین میکنم یا بهتره فعلا بگم دارم ذهنم رو آماده میکنم که یه زن جدید از درونم خلق کنم . یه زن قوی تر و محکم تر . 

یه زن که قطعاً بدون کمک ساره نمیتونه قدمی برداره . و باید ساره و زن معلم خیلی هوای همو داشته باشن . 

با همه این پیش فرض ها ، میدونم اگه یه اتاق شخصی داشتم کارام خیلی راحت تر و بدون نگرانی پیش می‌رفت. چون لپ تاپم رو میز آماده بود که فقط به برق بزنم و بشینم پای کارای مدرسه.  

و طراحی هام هم با همه وسایل رو میز بود که از کوچکترین فرصت و وقت خالی م استفاده کنم . 

میدونید که جمع و پهن کردن وسایل کار اونم هر روز خیلی حوصله میخواد و گاهی همین باعث میشه همت نکنی بشینی پای کار . 

گاهی حس میکنم ذهنم خیلی آشفته ست . و توالی و فشردگی برنامه هام زیاده . یا میترسم نتونم تمام شون کنم . اما چیزی که میدونم اینه که من یه آدم سخت کوشم که هر طور شده برنامه هاش رو پیش میبره و این خیلی آرومم میکنه .