سلام به همه دوستان گلم . که اگه بگم مجازی شایسته نیست . شما واقعی تر از همیشه در وجود من هستید .
چی بگم .... بگم ممنون که کنارم هستید . بگم ممنون که درکم میکنید .... بگم ممنون که این همه با محبت هستید ...
چی بگم و چطور جبران کنم .
خیلی از کامنت های قشنگ و پر از مهرتان ممنونم.
میخوام بگم خیییییییلی دوستون دارم . خاموش یا روشن .
شما خیلی خوبید . و نوشتن براتون باعث افتخار .
چند روز وقت نکردم چیزی بنویسم یا وبلاگی سر بزنم .
بازم مامان اینا چند روز خونه نبودن و من مشغول کارای خونه . تازه امروز فرصت کردم بیام وبلاگ . یه کیک خیلی خوشمزه درست کروم جاتون خالی. عکسش میذارم .
این مدت تصمیم گرفتم که چیزی ننویسم. اما نتونستم چون اینجا تنها جائیه که میتونم حرفای دلم رو بزنم .
اینو میدونم که خیلی خواننده هام خسته میشن و بشون حق میدم . تا اینکه شیرینک اومد و جوری شد که تونستم دو تا پست از شیرین کاری هاش بنویسم .
اما ازین به بعد چی ...
بنویسم ...
ننویسم ...
میترکم اگه ننویسم. ..
برای همین تصمیم گرفتم پست های غمگین م رمزدار کنم . که هرکس فقط دلش خواست بخونه .
اگه هم این وسط پست خاصی پیش اومد که غمگین نبود ، اعلام میکنم .
اینجوری شاید بیشتر پست هام رمزدار بشن و من اصلا این وضع رو دوس ندارم . موندم نمیدونم چه کنم ...
حالا تا بعد خداحافظ.