من حالم خوبه . مشکلی هم نیس . اما اینقدر گیر کارام که دیگه حتی خسته جواب دادن پیام ها هم بودم .
خیلی خسته م واقعا . شلوغ شلوغ .
سعی میکنم بیام بنویسم زودتر .
حس ننوشتن
چرا گاهی نوشتن از یه موضوعاتی اینقدر برای من سخت و پیچیده ست؟
احتمالا حس نوشتن ندارم .
یا با وجود اهمیت موضوع ، چون نوشتنش آزارم میده ، هی عقب میندازمش یا کلا ازَش دوری میکنم .
یا شایدم یه جور ابهام باعث میشه نتونم مطمئن راجبش حرف بزنم .
وقت جلسه مشاوره رسیده و تو شلوغ پلوغی های امتحانات و طراحی سوال و خصوصی ها موندم و نمیتونم یه جا باز کنم برای مشاوره. اما باید یه جوری اوکی کنم .
استارت روتین زندگی
دیروز سه شنبه صبح گوشی ای که قدیمیه و برای آلارم ازش استفاده میکنم زنگ خورد و منو برای مدرسه بیدار کرد . از جام بلند شدم و رفتم دست و رو شستم . اما تاریکی هوا برام عجیب بود . گفتم تو این فصل قاعدتا هوا نباید تاریک باشه ، یه چیزی شک برانگیز بود . نگاه اون گوشی کردم دیدم بلهههههه، با تغییر ساعت من یه ساعت زودتر از خواب بیدار شدم . دیگه هم خوابم نبرد . فقط دراز کشیدم و بعدش آماده شدم و رفتم . تو سرویس فقط من بودم و دو تا دانش آموز . تو کل مدرسه دیروز ۹ نفر بودن و باز وقتم به چرت های خسته کننده تو دفتر گذشت . امروز هم که بخاطر احیا ۹ باید مدرسه می‌بودیم، من با نهمی ها داشتم که دو سه نفر اومدن و رفتن ، و بازم کلا تو دفتر بودم. اما نسبت به دیروز خیلی سرحال تر بودم . دیروز کلا وقتی اومدم خونه جوری تشنه خواب بودم که انگار دو هفته سفر بودم و خواب درستی نداشتم . اما امروز خیلی خوب بودم . اصلا کاش کلا تایم مدرسه از ۸ یا ۹ بود ، فوقش دیرتر برمیگشتیم . 
امروز عصر هم یه سکشن زبانکده بودم و یه سکشن خصوصی داشتم .
فردا باید بشینم پای طراحی سوال .
و تکالیف جدید طراحی استاد .
باید تنظیم کنم به دوتاشون برسم . خدایا کمکم کن .
میخوام الان برم وبلاگ های دوستان رو بخونم . باید رو خوندن وبلاگ ها بیشتر تمرکز کنم .
سیزده فروردین
یه عید دیگه و یه تعطیلات نوروزی دیگه تموم شد .
خیلی سریع و شلوغ پلوغ ، استراحت و تفریح زیادی هم نداشتم .
امروز نشستم پای ته مونده طراحی هام و تمومش کردم . مقنعه های شسته رو اتو کردم . کیف مدرسه رو ردیف کردم . کمی ریخت و پاش جمع و جور کردم . سفره هفت سین رو جمع کردم . و فردا میرم که کار و روتین همیشگی رو شروع و ادامه بدم .
امیدوارم امسال هم بتونم مثل پارسال و بهتر از اون تغییرات مثبت زیادی در زندگیم ایجاد کنم .
دو روز پیش دختر دایی که از کانادا بعد شش سال اومده بود ، با دایی بمون سر زدن . چقدر از دیدن هم خوشحال شدیم . دایی چقدر دلش گرفته بودن که دخترش باز دو روز دیگه داره میره . دیروز پرواز داشت . برای خواهرم یه ست بلوز شلوار ، برای من یه رژ کلینیک آورده بود . ما هم کادوهاش از قبل آماده کرده بودیم ، من براش یه کیف خریدم و خواهرم یه پیراهن و کتاب بش کادو داد . به امید دیدارهای بیشتر ...
ساره رو دارم کوک میکنم برای فردا ساعت ۶ صبح 
دهم فروردین
امروز ما و خواهر کوچیکه و پسر و همسرش رفتیم پیک‌نیک بالاتر از امیدیه ، تو یه دشت پر درخت و سبز . احتمالا افتتاحیه و اختتامیه تعطیلات نوروزی م همین بود . خیلی خوب بود از اونجا که من عاشق هوای آزاد و طبیعتم . شش صبح بیدار شدم و کارا کردیم ، تو خونه صبونه رو خوردیم ، و ۹:۳۰ رسیدیم به محلی که همه تایید کنن و خواهر برادرم هم موذب نباشن ، حرف زدیم و هله هوله خوردیم ، دامادمون خودش ناهار و دعوتی رو ردیف کرده بود ، دل و جگر و گوشت و دنبه تکه کرد ، و همچنین جوجه ، و خودش نشست پای منقل به کباب کردن ، خیلی زحمت کشید واقعا . خواهرم هم آمادگی های قبل و بعدش رو ردیف کرده بود ، ناهار خوردیم ، و چای و میوه و تخمه و آجیل . بعد هم بچه ها رفتن تیراندازی، بطری آب میذاشتن و تیراندازی کردن ، به منم پیشنهاد دادن ، راستش گفتم نهههه ، من نمیتونم تفنگ رو نگه دارم . داداشم و دامادمون گفتن ما کمک میکنیم نگه داری بیا امتحان کن ، منم رفتم و تیر زدم ، هدف هم که نزدم یه وقت فکر نکنید زدم تو خال . ولی چقدر سنگین بود وقتی حین پرتاب تیر ، برگشت تو قفسه سینه م ، ولی خب یه تجربه بود دیگه . قبل ۷ هم خونه بودیم .
ما کلا آدمای کم حرفی هستیم ، اوج لذت و تفریح مون خوردن هست
برای سفر رفتن مخصوصا تو نوروز بخاطر شلوغی های زیادی ، همیشه مشکل داشتیم و داریم . برای همین حسرت یه سفر نوروزی تا حالا همیشه به دل من مونده . ولی با توجه به بیشتر شدن مشکلات جسمی بچه ها ، منم این آرزو و خواسته رو دارم هی کمرنگ تر میکنم ، یه جورایی خودمو به پذیرش میرسونم . هرچند که سفر تو این روزا واقعا خاصه .
تا اینجا تعطیلات شلوغ و خسته کننده ای داشتم ، با اینکه مهمان سنگین نداشتیم . اما کارا زیاد بود . و میشه گفت هر روزم با کمردرد و پا درد گذشت . چند روز دیگه هم باید دوباره بریم مدرسه 
ولی مشغول بودن بهتر از بیکاری و فکر بیخود کردنه .
زمان به سرعت میگذره و ما آدما تو حسرت ها و خواسته هامون جا میمونیم ، البته نه همه مون . اما باید همیشه رو به جلو رو نگاه کرد و گام های بزرگ برداشت و امید تنها محرکِ من بوده . و همچنان خواهد بود .