۷ تا ۸

نمیدونم چقدر دیگه باید بگذره تا  غصه تو دلم  سبک بشه . 

به عمق یه اقیانوس دلم گرفته ، 

راستی  تا حالا آیا گفته بودم  که بابا متولد ۷ آذر بود و من ۸ آذر ؟

من و بابا میتونستیم  همه این سالها یه کیک تولد بخریم و کنار هم بایستیم شمع فوت کنیم و آرزو کنیم ، اما به اندازه فرسخ ها از هم دور بودیم ، روزی نیس که به یادش اشک نریزم ، روزی نیس که با همه فشار قلبیم دلتنگش نشم ، روزی نیس که اونو از در و دیوار تصور نکنم ، همون نیمه پا و همون کف دست . 

الانم قلبم به شدت فشرده ست . 

خیلی عذاب آوره.  

و ساره میدونه که غم های بزرگتر و به مراتب سنگین تری تو آینده هست و همه مون رفتنی هستیم  و باید صبورتر باشه . اما دلش بیقرار باباست و همش حسرت لحظات  از دست رفته رو میخوره . 

یه دوست برام پارچه ابر و بادی بنفش آورده برای درآوردن مشکی ‌ .

 داداش بزرگه چند بار تاکید کرده که  سیاه  رو دربیارم ، اما هنوز دلم و خودم نمیخوایم . بدم میاد بعضی وقت ها آدم ها حتی به بهانه توجه و محبت ، باعث آزارم بشن و بخوان کاری رو به زور بکنم .

امروز ظهر خاله رفت . 

فردا صبح قراره که دیگه خواهر کوچیکه نیاد . 

شاید این تنهایی و خلوت مرحمی بشه به این همه دلتنگی و درد .

دیشب خیلی دلتنگ بابا شدم و گریه کردم ، دلم میخواست با کسی حرف بزنم که بتونم خیلی چیزا رو راحت بگم ، تو ذهنم گشتم ، فقط دایی به ذهنم رسید هرچند خیلی به دلم نبود اما نیاز داشتم ، درنهایت هم زنگ زدم و ایشون جواب ندادن و بعدتر تماس گرفتن و من حس حرف زدن دیگه نداشتم . 

یه چیزی رو نمیتونم راحت توصیف کنم و شاید همین باعث زجرم بشه ، اینکه نگران این هستم که بابا چقدر از زندگیش راضی بود ؟ چرا تو زندگی با ما و خودش مهربون نبود ؟ چرا اونقدر که باید بخوره نخورد و اونقدر که باید بپوشه نپوشید ، با اینکه همه امکانات رو داشت هم خوراک و هم لباس خوب . 

هر معجون یا شیرموز یا آب هویج بستنی یا کباب یا هر چیزی که اونم دوس داشت ، کوفت میشه به وجودم و دلم میخواست راهی بود که به اونم بدم بخوره.  ولی حیییییف که دیگه نمیشه . 

حجم این درد رو فقط درد کشیده میفهمه . 

بابا خیلی تندی مریض شد و خیلی تند از دنیا رفت ، طومار زندگیش یه دفعه جمع شد و شوکه کرد.  

و ببخشید که اونقدر حالم ریخته و پاشه و همه چیز متفاوت و دردناک شده،  که نمیتونم شادتر و یا عادی تر بنویسم ، هرکاری میکنم دلم آروم نمیشه و نبودنش بدجور داره عذابم میده . و با چیزایی که این مدت پیش اومده  حس میکنم  انگار قرار نیس روی آرامش رو ببینم . 

ولی امیدوارم اشتباه حس کرده باشم . 

ببخشید که تلخ و غصه دارم و خسته کننده.