۴۰ روز گذشت

دیروز چهلم پدر رو دادیم خدا رو شکر مثل روز خاکسپاری  همه چیز آبرومندانه  و بدون کم و کسری پیش رفت . 

حرف و اختلاف های داخلی بین خواهر برادری سر چیزای مختلف تو هر شرایطی هم ممکنه پیش بیاد ، اما من با اینکه کمترین مشارکتی تو همه مواضع داشتم ، اما به شدت تحت تأثیر اون ناراحتی ها هستم . امروز گردن درد عصبی گرفتم . 

خیلی زودتر از اونچه که فکر می‌کردیم حالا از رفتن بابا تو حسرت هستیم و پشیمانی.  

بابا بارها میگفت میمیرم  و پشیمون میشید . 

ما می‌گفتیم پشیمون برای چی ؟ 

اما حالا پرده کنار زده شده و درد داره جون میگیره ‌ .

که من گفتم بابا کاش نمیمردی.  چقدددررررر زود نبودنت زجرآور شد . جات خالی شد و فقط برای هر موقعیتی  من چیزی تصور می‌کنم،  تصوری که دلم رو فشرده میکنه اما تنها موجودی ذهنم همونه . 

هنوز کاملا تنها نشدیم . خاله کوچیکه هنوز نرفته . از اون خاله هایی که میاد خونه ما خییییلی مهمانه .‌‌.. و کاری کنار ما پیش نمیبره و زیاد میمونه ‌ . البته تو حیات بابا بخاطر اختلاف چند سال اخیر که پیش اومده بود ، خونه ما نمی اومد اما حالا که بابا نیس ، پای کسانی باز شد و میشه که خودش وقتی بود نمی اومدن و متأسفانه کسانی هم بالعکس  خودشون رو نشون دادن که وقتی بابا بود ، مگسان گرد شیرینی و حالا که فوت کرد انگار بویی از معرفت نبردن.  چقدر بابا براشون عزت و احترام قائل بود فقط خدا میدونه . 

اونقدر دلم گرفته و پر حرف ، اما  نمیشه هرچیزی رو گفت و نوشت . 

هنوز قسمت های سنگین ریخت و پاش خونه مونده و باید وسایل سنگینی که جابجا کردیم برگردونیم سر جای درست و من بتونم یه جا برا خودم اوکی کنم برای کارای هنری م و تدریس خصوصی م . دارم ارزیابی هام میکنم ببینم کجا جور میشه ، خودم انبار رو دوس دارم چون کلا جداست ، نه کسی مزاحمم میشه نه من مزاحم کسی . ازین به بعد هوا خنک میشه و تا اطلاع ثانوی نیازی به کولر ندارم اونجا.  ولی هنوز داداشم بیکار نشده که سنگینی ها جابجا کنیم . 

یه سری برنامه کاری و هنری  جدید دارم و انشاالله بتونم به همه شون به بهترین شکل برسم .