خدا کو؟؟؟

روزی چند بار میام اینجا و میرم . اونقدر کلافه و بی قرارم که حس میکنم فقط دلم میخواد اینجا حرف بزنم . دیدن کامنت هاتون حالم رو بهتر میکنه. 

سرم درد میکنه و مثل یه کلاف سردرگم افکارم تو هم پیچیده . فکر طرد شدن از طرف کسی به نام پدر آزارم میده . روزهام رو به درد و اشک گره زده روزایی که می بایست نو میشدم و حال تازه ای میگرفتم. 

من هیچ وقت نمیگم سالی که نکوست از بهارش پیداست. 

من بین بهار و رفتارهای دائمی این مرد ارتباطی برقرار نمیکنم چون بهار سالی یه بار میاد اما رفتارهای اون همه فصلی هست .

یه چیزایی رو تایپ میکنم و بعد دوباره پاک میکنم تو این نقطه از زندگی هیچ محبت و ایمانی توی دلم حس نمیکنم .

از نماز و روزه و خدایی که نیس و از همه چی بیزارم.  اون موفق شده منو از خودم و خدام و همه امیدها و آرزوهام بکنه .

بارها و بارها سالها و سالها خشت خشت وجودم رو درمقابلش ساختم و سرپا کردم. 

ولی بازم منو ریخت و ویرونم کرد .

بیشتر سالهای عمرش دم عیدهای من و بقیه رو یه جوری خراب کرده . ناراحتم از این همه تنفری که سلول سلول تنم رو پر کرده .

دلم میخواد زندگی رو کلا تعطیل کنم . چند روز غذا درست نخوردم . به زور به مهمانها لبخند زدم . نه انگیزه رفتن دارم و نه موندن فقط دلم رفتن و نبودن میخواد . نه حس ادامه کار و نقاشی و نه هیچ چیز دیگه ای .

فقط و فقط میخوام زیر سایه ش نباشم . چقدر خودم رو نفرین کردم و فایده نداشت مثل همه اون دعاهایی که هیچ وقت اجابت نشد ... راستی راستی خدا هست ؟؟؟