من ضعیفه هستم ...

دلم میخواست برای مدتی اینجا نیام و خودم رو به فراموشی بدم . هرچند که حالا هم خیلی تو یاداوری نیستم . و همه این میل به فراموش و گم شدن و نبودن و حس نشدن ، دلیلش دلتنگی زییییاده .

دلتنگی پاییزی ، دلتنگی یه پیاده روی و قدم زدن عاشقانه . دلتنگی یه سفر حالا چه زیارتی باشه چه سیاحتی . دلم میخواد برم مشهد . دلم میخواد برم شمال .

اصلا حال دلم از دلتنگی خیلی خرابه .

از دیروز خدا رو شکر استارت کلاسهای اموزشگاه زده شد . حقوق هم به حسابم ریخته شد .

چند شب پیش یه اتفاق خیلی بد افتاد که من خورد شدم . اتفاقی که از بی فرهنگی و بیشعوری و وحشی گری یه سری آدم نما بود .

اتفاقی که باعث شد دو تا از عزیزترین کسانم توش به شدت ضربه روحی و فیزیکی خوردن .

اتفاقی که باعث شد از زنانگی ، مونث بودن و ضعیفه بودن خودم بیزار بشم . از این حصار مونث بودن که همیشه و همه جا دست و پام رو بسته . از اینکه نتونستم براشون کاری کنم . نتونستم هیچ غلطی بکنم . خیلی از خودم بدم اومد . البته بار اول بود تو این شرایط قرار گرفته بودم و نمیدونستم چه عکس العملی نشون بدم .

حالا که فکرش میکنم میگم خب خوب بود فلان کار رو میکردم یا بهمان کار . اما چه فایده ...

من نتونستم کاری کنم و از خودم بدم اومد .

اونشب تا صبح نخوابیدم و صحنه های اتفاق تو سرم رو دور کند تکرار میشد ، انگار دنبال پیدا کردن چیز خاصی تو اون تصاویر بودم . ناخودآگاه تکرار و تکرار و درد و درد .

تا صبح نخوابیدم و گریه کردم . هر کاری میکردم که تصوراتم رو خالی کنم نمیشد که نمیشد . بدنم درد میکرد و با یادآوری ریش ریش میشد . درد این ریش ریش شدن رو کامل حس میکردم .

هنوز هم بعد چند روز نتونستم کامل فراموش کنم .

نتونستم خورد شدن عزیزم رو به فراموشی بدم . هنوز هم که یادم میاد تنم درد میگیره .

کاش میمیردم ، کاش کور میشدم و اون لحظه ها رو نمیدیدم.