من هستم ...

شنبه ها و دوشنبه ها صبح کلاسم خالی شده و بقیه روزها یوگا و فرانسه میرم . اگه مامانم جایی نره که مجبور بشم تو آشپزخونه سر کنم ، میتونم از این به بعد شنبه و دوشنبه  پای وبلاگم بشینم . کلاسهای بعد ظهر هم رو به اتمام و تا شروع ترم بعد حدود ده روزی خونه نشین میشم . و اصلا این تعطیلی بین ترم رو دوس ندارم و تو خونه خسته و عصبی میشم . البته این بار نوع نگاهم رو دارم تغییر میدم و سعی میکنم تو خونه هم تا حد امکان از وقتم استفاده مفید کنم و کمتر حرص بخورم . انشالله که بتونم از پس خودم بر بیام .

همش داشتم فکر میکردم میام وبلاگ از چی بنویسم . واقعا موضوع خاصی برای گفتن ندارم و هی میگم چی بنویسم ...

آرزوم اینه که کاش میشد که یه مسافرت تک نفره برم . مثلا برم مشهد و پول زیاد داشته باشم که بی دغدغه خرجش کنم . با هواپیما برم و با هواپیما بیام . یه هتل خوب جا بگیرم و تمام روز رو توی شهر بگردم و هی خرید کنم ، شهر بازی و رستوران برم . هتل هم که میام شاهانه ازم پذیرایی کنن و رو تخت نرم و گرمم یه خواب عمیق و بدون استرس از بیدار شدن داشته باشم و اونقدری بمونم که دیگه دلم بگه بسه نه شرایطم و دوباره با همون سرویس و خدمات راحت و آسوده برگردم خونه . کاش مثل تو کارتون ها یه بابا لنگ دراز پول دار و مهربون تو زندگیم پیدا میشد و می گفت من آرزوهای تو رو برآورده میکنم و هیچ چیز رو دور از دسترس نبین .

یه حامی که محکم و مهربون باشه . اینبار منظورم از حامی اصلا شوهر نیس . حامی میتونه هر کسی باشه که به من محبت کنه و بگه تو نگران نباش من هستم...

من هستم که تو بخندی ...

من هستم که تو راحت بخوابی...

من هستم که تو عاشقانه نفس بکشی...

من هستم که تو از زندگی لذت ببری...

من هستم که تو باشی...