سکوت شکست

امروز خواهرم بالاخره  پرسید چته ، به اخلاقت و رفتارت که همش تو خودتی دقت کردی که برا همه سوال پیش میاد که این چشه . گفتم عه خوبه بالاخره  بعد سه هفته متوجه شدید . گفتم میخوام دیگه گله نکنم از کسی هم توقع حمایت نداشته باشم این سه هفته هم نه غر زدم نه شکایت کردم و نه آه و ناله . گفت تو چرا اخلاقت اینجوری شده همش میخوای دیگران بت اختصاصی توجه کنن تو مگه تافته جدا بافته ای ‌. ما همه مون یه ور شدیم تو یه ور  گفتم یعنی اینجوری شده پس که شما منو از خودتون جدا کردید، آفرین به شما خیلی خوبه ‌ . و حرفای سه هفته پیش تکرار شد و همه رو از اول گفت و حاضر نشد سر سوزنی از موضعش کوتاه بیاد. دیگه جای سکوت باقی نموند داداشا اومدن خونه ناهار خوردیم بعد موضوع رو من پیش کشیدم که چرا اون شب شما این حرفا زدید که خواهر انتقال داده و چند تا هم روش بار من کرده . مثل همیشه داداشم با ملاطفت حرفا رو تکرار کرد و گفت من فقط تعجب کردم از واکنش اون شبت و ما کاری به پول تو نداریم اصلا ‌ . خواهرم گفت من نگفتم اونا گفتن پولت تو جیبته ،  گفتم چرا میذاری چنین تصوری براشون ایجاد بشه ، گفتم تو اصلا نگفتی تصور ... تازه اگرم به قول خودت چنین حرفی زدی ، تو چرا با شناختی که از من داری چنین جمله سازی بکار میبری.  و وقتی گفتم بم میگه تو خودت با دوستام مقایسه میکنی داداشا خیلی ناراحت شدن و بش گفتن چرا اینجوری میگی مگه کی الان کنارته ، مگه دوستات میان به دادت میرسن ؟ سکوت کرد . متأسفانه یکی اون گفت یکی من . اما خدا شاهده من توهین نکردم اونقدر که اون کرد . و جلو داداشا گفت دیگه باش کاری ندارم فقط موقع دسشویی چون مجبورم صداش میکنم ‌ . 

شما بودید چی می‌شدید.  یعنی من بعد این همه سال نهایتا برای خواهرم فقط به اندازه یه دسشویی کاربرد دارم . تازه آخرش گفت من میمیرم و ساره راحت میشه . دست گذاشت رو بدترین نقطه ضعف عاطفی من . یعنی اون لحظات که هربار یه جمله سنگین تر از قبلی میگفت دلم میخواست بلند شدم از خونه بزنم بیرون و دیگه برنگردم . یا کاش کل زندگی م رو میتونستم با پاکن پاک کنم . من یه عمر خودمو بخاطرش از خیلی چیزا محروم کردم که تنهاش نذارم . چطور میتونه اینجوری منو با خودم و وجدانم الکی گلاویز کنه . چطور من فقط براش یه دسشویی هستم ، نه یه خواهر نه یه دوست و نه حتی یه پرستار. 

چقدر زندگیم دردناک شده . 

گاهی میگم ساره تو خودت حتما مشکل داری . تو ایراد داری که این همه تنش اطرافت ایجاد میشه . یعنی کجای کار من اشتباهه ‌ . من هرچقدر عصبانی بشم و حق باهام باشه اما اینجوری به هیچ کس توهین نمیکنم . 

تا بابا بود یه جور اذیت بودم حالا که نیس هم بازم گیر و گرفتارم . من فقط دارم برای حق زندگیم ، آزادی م ، استقلالم ، عزت نفسم میجنگم مگه به کسی بدی کردم . یعنی تا کاراشون با خنده پیش میره من خوبم ولی یه جا که نخوام کاری کنم اونا باید اینجوری واکنش نشون بدن . 

من از پنجشنبه سرما خوردم و حالم اصلا خوب نبود . شنبه به زور رفتم مدرسه و کلاسا سر کردم ولی شبش باز بچه ها ۱۱:۳۰ اومدن . اما من هیچی نگفتم . دارو خورده بودم و هی گیج میشدم هی چشمم بسته میشد هی باز می‌شد،  عذابی کشیدم تا اومدن و شام دادم . خب اینا دیده نمیشه کسی نمیگه ساره گناه داره مریضه . کسی پشتم نمیگیره بلکه خواهرم روبروم هم می ایسته . 

اما حالا خیلی سبک ترم . جدا از اینکه خیلی از خواهرم هم ناراحتم ‌ . و ناراحتم برای همه عمری که به زحمت گذشت و به تلخی . و بعد هم پشیمون شدن بعد از دست دادن . مثل پشیمونی بعد از پدر . 

کلی جلسه تراپی باید بگیرم تا این نقطه ضعف احساسی و پشیمونی  و عذاب وجدان رو درمان کنم . خواهرم که میگه من بعد هیچ کس پشیمون نمیشم چون به رفتارهای خودم اطمینان دارم .