جلسه پانزدهم مشاوره

امروز با دکتر حرف زدم ، کلی حرف زدم گریه کردم بغض سکوت این مدت شکست و نشد جلوش رو بگیرم . 

موضوعاتی که برای صحبت نوشته بودم زیاد بود و مجبور شدم الویت بندی کنم . و مهمترینش حال روحی و سکوت این مدتم بود که از همون اولش رو تا جایی که بشه تعریف کردم از حرف های خواهر برادرم ... 

تو حق گله نداری ...

تو صبح تا شب سر کار هستی و تو خونه کار نمیکنی ...

کار میکنی و پولت تو جیبته ... 

تو خودت رو با دوستام مقایسه میکنی ؟

هی گفتم و هی گفتم ... دکتر گفت ساره تا کی آخه تا کی میخوای تو این موضع بدبختی و کلفتی بمونی ...‌ 

شنیدن بعضی حرفا حتی از دکتر هم گاهی برام خیلی خیلی سنگینه . اما چون میدونم تو قالب منطق و کمک به من این حرف رو میزنه ناراحتیم رو جدی نمیگیرم . حداقل ایشون اگه حرفی میزنه که برای من سنگینه اما خودخواهی توش نیس بلکه از رو نگرانی و کمک کردنه . گفت ساره حتی دیگه داره حالم بهم میخوره ازین موضع کلفتی که توش هستی . منم صدای شکستن خودم رو تو خودم می‌شنیدم. شکستنی که فقط بخاطر جمله دکتر نیس ، بخاطر مسیری هست که توش افتادم و حالا هرچی دکتر میگه خب بعدش .. بعدش  میخوای چکار کنی . این مهمه . من گفتم نمیدونم دیگه چکار کنم شما بگید . گفت خودت باید راهت رو پیدا کنی . اگه من بگم برو تو مگه میری ؟ گفتم نه . و کفری شد . پس خودت راهت رو پیدا کن . گفت اینقدر خدمات نده . اینقدر به حرف شون بها نده . 

راجب سکوتم و حال بدی که عین بیماری وجودم رو گرفته حرف زدم اما گفت آخرش چی . نتیجه گیری ت چیه . گفتم نمیدونم و همینجور که به زور اشکام رو پاک میکردم و مراقب بودم کسی تو پارک منو نبینه گفتم حس میکنم عین یه مریض هستم که داره دارو میخوره ولی خوب شدنش دست خودش نیس . گفتم سکوت این دفعه م با قبلی ها فرق داره . یه جور بی تفاوتی نسبت به اطرافیان پیدا کردم . 

دکتر نه گفت خوبه نه گفت بده . اینقدر شاکی میشه از وضع زندگیم و رفتار و توقعات اهل خونه که حس میکنم گاهی واقعا خودش هم راه حلی نداره بده . چون شرایط من خیلی افتضاحه . طرف فقط میتونه افسوس بخوره . 

گفت راه حل تو رفتن داداشت نیس و کم شدن بخشی از کارات . راه حل تو باید تو خودت باشه اونم یه راه قوی و دائمی نه موقتی . 

گفتم من دارم از یه کارایی جاخالی میدم ولی همش با اعتراض مواجه میشم . گفت باید بی اهمیت بشی . نباید کوتاه بیای و ضعف نشون بدی . 

دلم میخواست حالا حالاها حرف بزنم اما تایمم تموم شد و موضوع قلمچی و مدیر داخلی و مدرسه موند برای سری های بعدی.  

همون موقع یه دوست خیلی قدیمی زمان مدرسه رو دیدم واقعا از دیدنش خوشحال شدم . کل این دو سه هفته سکوتم هیچی خوشحالم نکرده بود ، با همه چیز عادی برخورد کردم و لبخند ظاهری زدم اما جوری این دوست رو بغل کردم که انگار میخواستم برگردم به همه اون دوران بیخیالی و آرامش نسبی . دوست صمیمی نبودیم فقط هم کلاسی بودیم . یه مقدار تو پارک نشستیم حرف زدیم و بعد تا خونه هامون تا یه جایی باهم برگشتیم . 

اما الان باز همون ساره بیمار سه هفته پیشم . اصلا نمیدونم تا کی و چطور ادامه پیدا کنه . 

برای نمونه پریشب ظرف دسر بچه ها جمع نکردم داداش شاکی شده که این چرا عوض شده و ظرف ها با ناراحتی برده گذاشته رو کابینت . درصورتی که خانمش که میاد چقدر تشکر میکنه ازش و هی میگه کمک نمیخواید . 

باورتون میشه خانمش تو این مدت که میاد سه بار که شام خوردن ظرف هاش ول کرده رو ظرفشویی و من رفتم دیدم و ناچارا شستم ! ولی چون تو سکوت بودم جلو هیچ کس نگفتم . اگرم میگفتم همه تو دهنی میزدن که حالا نوبت چشم به هم چشمی با عروسه ! 

عروس رفتارش خوب بوده تا اینجا . اما واقعا ازین رفتارش بم برخورد . احتمالا اونم فهمیده ساره کلفت ظرف ها رو میشوره . 

دکتر گفت ساره تو معلم زبانی ، تو شاغلی تو اجتماعی چرا داری تو خونه عین یه دختر بی سواد توسری خور رفتار میکنی .  باید از موانع جلو پات رد بشی نه اینکه کنارشون متوقف بشی . 

من نمیتونم از قالب‌ ساده و آروم و مطیع ساره ۴۲ ساله یه دختر سرکش و عاصی و مستقل متولد کنم . من ضعیفم نمیتونم . من خیلی از دخترای قوی دیگه عقبم . هنوز نمیتونم مستقل برم بیام . نمیتونم بدون مطرح کردن تصمیماتم با خانواده ، خودم دست به کار بشم یا جایی برم . 

یه سفر مجردی یه تور به دلم مونده . 

یه پیاده روی که آنی دلم بخواد و بلند شم بپوشم برم بدون نگرانی و ترس به دلم مونده . 

گاهی به خودم میگم خااااکککک بر سرت ساره . هیچی نیستی . حتی تو خانواده یکی بت نگفت چته . حال بدت رو نمیبینن اما اگه کاری نکنی خوب حواس شون هست بت یادآوری کنن . 

دیروز خواهرم حلوا درست کرده وسایل کار منو از کابینت درآورده پس نداده . امروز مامانم میگه این وسایلت رو پس بده سر جاش . تو شرایط دیگه بود میگفتم اونی که استفاده کرد چرا پس نداد . اما این بار ساکت شدم . سکوت کلمه کمیه برای حالی که دارم من خفه شدم درواقع.  

هنوز وسایل رو پس ندادم و نمیدم . میخوام بمونه یا مامانم به همون خواهرم بگه یا اینکه خودش مجبور بشه ورداره تا یاد بگیره همون جور که به من تذکر میده به خواهرم هم تذکر بده . 

انگار رد شدن از ساره و ندیده گرفتنش برای همه حتی مامانم خیلی آسون و راحت شده . 

هزار افسوس ازین عمری که تلف شد دختر . دلت خوشه کار میکنی . اما اصلا حال دلت خوب نیس دختر کلفت و بدبخت . 

دختر ترسو . دختر بی عرضه.