سفرنامه یک

دیروز بعد از جلسه دو مدرسه حرکت کردیم.

جلسه ها خوب بود ، البته من کمی حس غریبی داشتم ، اما فقط من تنها نیروی جدید نبودم و این فکرم رو آروم میکنه . درهر حال من باید بتونم خیلی قوی کار کنم که بتونم جایگاهم رو ثابت کنم و سال‌های بعد هم با این دو مدرسه عالی باشم . درباره قوانین مقررات و توقعات صحبت شد . تو مدرسه اول صبونه هم سرو شد ، هم آش بود و هم صبونه سرد . تو اون مدرسه هم میوه و شیرینی تر . فقط یه نفر تو اون جمع از قبل برام آشنا بود ، مادر یکی از شاگردان زبانکده که چندین ساله معلم هنر دو تا مدرسه ست . اکثر نیروها مشترک هستن . 

۱۲ جلسه م تموم شد و اومدن دنبالم و حدود ۱۲:۱۵ از دم خونه حرکت کردیم . چون شوهرخواهرم  تند رانندگی نمیکنه و تو راه چند بار ایستادیم به تاریکی خوردیم . اونموقع کازرون بودیم و از اونجا که فامیل های داماد اکثرا مال اون شهر هستن ، هی زنگ میزدن اصرار که بیاید خونه ما ، یعنی دو خواهر و یه برادر داماد.  بالاخره راضی شدیم بریم خونه باغ پدر دامادِ دامادمون. 

من که مشکلی نداشتم که استراحتی باشه برای راننده ها و ریسک جاده رو نداشته باشیم ولی معمولا خواهر و برادرم مشکل تطابق با شرایط جدید رو دارن ، دیگه با اینکه کاملا راضی نبودم اما رفتیم . یه باغ بزرگ پر از درخت های انجیر و لیمو و خارک و انگور . 

هوای داخل خونه گرم بود و کولر آبی مشکل داشت ، ما بیرون خوابیدیم و هوا عالی بود . نخل های بلند و ستاره های آسمون تا دیر وقت تو قاب چشمام بود تا خوابم برد . صبح هنوز ۶ نشده بود من بیدار شدم . چون نور به صورتم زده بود دیگه روزم شروع می‌شد.  بقیه هم تقریبا زود بیدار شدن و صبونه خوردیم و راه افتادیم تو شهر دور زدیم و کوبیده خریدیم برای ناهار تو کوهمره . تقریبا ۲ ظهر شایدم بیشتر رسیدیم کوهمره.  دشت ارژن هم توقف کردیم و کمی خرید . هوای نمیشه گفت سرد بود ، هنوز معمولی بود . البته اینور کلا شب هاش خنک و سردتر از روزهاست . آفتابش داغه . 

الانم لم دادم رو مبل و دارم از سکوت و آرامش این خونه کیف میکنم . یعنی خدا سلامتی به دوستم و همسرش بده که این فرصت رو به من و خانواده م دادن . این دومین باره . سال ۹۸ برای عمل دستم همین تعداد بدون پدر مادر اومدیم . الان همین تعداد فقط بدون پدر . 

اینقدر سکوتش دلنشینه . اینقدر این خونه سیگنال مثبتش بالاست که پا توش میذاری حس میکنی چقدر سبک شدی ‌ . 

عصر قراره بریم شیراز . 

بچه ها چون میزنن شنبه نرو کار ... مگه میشه ... من سال اول میرم کار ، حیثیت م زیر سوال میره و بی نظم جلوه میکنم.  گفتم نه نمیشه من که دانش آموز نیستم که اگه غیبت کنم اشکال نداشته باشه من دبیر اون مدرسه م و از زنگ اول کلاس دارم . بیشتر خواهرزاده م نق به جونم میزنه ولی گفتم نه نمیشه . عصبی م نکنید ‌‌.

تازه باید به امید خدا جوری حرکت کنیم و برسیم که من به چند تا کار رسیدگی کنم . 

همش دارم میگم خدایا کمکم کن . حمایتم کن به همه کارام برسم . استرسم کم کن . چیزی ناقص نباشه . 

این بخش از سفرنامه رو داشته باشید تا فرصت بعد .