من چی ام ؟

خواهر اهوازی از یکشنبه بعدظهر اومده و با پسر و دخترش اینجاست ، معمولا سعی میکنه تو کارای خونه کمک کنه مثلا ظرف بشوره یا یه تمیزکاری کنه . وقتی میان ، خونه خیلی بی نظم میشه و من همه کارام عقب میافته . تا فردا قبل ۱۲ باید تکلیف طراحی بفرستم چون گروه امروز ساعت ۱۲ باز شد ولی هنوز تموم نکردم . یه کار متفاوت از همیشه که کرده اینه که دور و بر خواهرم رو جارو و مرتب کرده . از بین بقیه خواهرها دلسوزتره ولی وقتی هم میاد بخاطر حساس بودن کارای خواهرم عملا کمکی به اون نمیکنه .

به من میگه خواهر گناه داره ، بیشتر هواش داشته باش ، بش روحیه بده ، هرچی باشه تو هر روز میری بیرون و حالت بازسازی میشه ... انگار من میرم تفریح ، انگار سرکار من تنش و استرس ندارم و فقط میرم قهوه میخورم و زیر باد کولر میشینم . 

میگه به روحیه نیاز داره . بش میگم والا من دیگه کاری نمونده که نکردم ، تازه روحیه اون از من بهتره . 

مبخواستم بش بگم تو دو روز اومدی هیچ کاری هم براش نکردی ، فقط دلت سوخته و زبونت حرکت کرده . من دو ماهه تو شرایط بحرانی زخم بسترها و نخوابیدن هاش گرفتار بودم و هستم . من حالا حکم یه پرستاری دارم که احساساتش دیگه به سردی و خاموشی رفته نه یه فرد عیادت کننده که بیاد فقط بگه وااایییی ...‌ آخههههه ... این کارو کنید اون کارو کنید. 

فقط بش گفتم خواهر شما دو روز میای مهمانی دلت میسوزه ولی خبر نداری من تو این دو ماه چی کشیدم، چقدر از خوابم گذشتم و چقدر از دستام کار کشیدم ، میگه چرا میدونم ازم ناراحت نشو منظوری نداشتم . 

آخه آدم نباید هرچیزی بگه حتی اگه منظوری نداره .

فکر کنم من حالت طبیعی رو دارم پیش میبرم و خدایی بیشتر از این در توانم نبوده . فقط چرا ما آدما درکی از شرایط نزدیک ترین افرادمون نداریم و با گفتن یه جمله اذیت شون میکنیم یا حتی محکوم به کم کاری . 

من خودم نگران وضعیت رو به افت خواهرم هستم و از صبح تا شب کوچکترین حالات ، حرکات و اذیت هاش رو دارم به چشم میبینم و ناراحت میشم . گاهی کمکش میکنم تو یه کاری گاهی هم میگم بذار خودش تلاشی کنه . چون میشه گفت الان ۹۰ درصد توانایی های بدنی ش رو از دست داده . زخم بستر خودش رو جمع کرد و رو به بهبوده اما دو تا جای جدید که قشنگ تو حالت نشستن رو باسن ، روشون قرار میگیره ، دارن این روزا اذیتش میکنن و نمیتونه راحت بشینه و درد داره . 

با پرستار هماهنگ کرده که باز بیاد ببینه چکار میتونه بکنه . 

خسته از کار میام خونه میبینم هیچ کس شام نخورده و همه منتظرن من یکی یکی شام هرکس رو به سلیقه ش آماده کنم ، درصورتی که هم مامانم بوده و هم دو تا خواهر با بچه هاشون . مامانم که یکی از ما باشیم عمرا دست به کاری بزنه ، ولی درنهایت چرا منتظر من می‌مونن. خدایی چون من ساکتم اونا چرا ازم سوءاستفاده میکنن . یعنی یا باید اعتراض و نافرمانی کنم یا همه به بهانه خوش پخت بودن آشپزی من ، منتظر من می‌مونن.  

حس مورد سوءاستفاده قرار گرفتن منو بیشتر از حجم اون کار آزار میده . 

درکل ، با اینکه اولش از حرف خواهرم ناراحت شدم ، اما چون حرفم رو بش زدم ، آروم تر شدم . و اینکه واقعا کاری نمونده  که بتونم و نکردم . از دور نسخه پیچیدن و دلسوزی که کاری نداره . 

گاهی میگم من هرچقدر سعی کنم با هر روش  و درمانی خودمو رو درمون و تقویت کنم بازم خار بقیه بم میخوره و گاهی زخمی م میکنه . اما چیزی که این مدت بیشتر از قبل تمرین میکنم اینه که گذر کنم و به هر چیزی اهمیت ندم . اینکه بگم به من چه ... یا بیخیال بذار طرف هرچی خواست بگه ... یا اینکه ساره تو مجبور نیستی همه رو راضی  و قانع کنی و از این جور حرف ها . 

این چند وقته پست هام خیلی تندی تندی هست و حتی ممکنه اشکال تایپ و املا داشته باشه ، دیگه به بی حواسی م بسپارید . 

راستی پف چشم هام تقریبا روز سوم رفع شد . البته بخاطر حساسیت  بالا و پوست نازکم ، ورم از حالت نرمال بیشتر بود . اما حالا خوبم و اینم بگم اونقدر طبیعیه که اصلا مشخص نیس . البته باید دو هفته بگذره که رنگ تو جای خودش قرار بگیره و بعد برم سالن چک یا ترمیم بشه . بهتون پیشنهاد میکنم . البته قبل هرکاری همیشه مطالعه شخصی داشته باشید و تا خودتون قانع و راضی نشدید انجامش ندید ، اینجوری  بهتره . 

من همه این مدت تکالیف طراحی م کامل ارائه دادم . نمیخوام آخرین تکلیف  ناقص باشه ، خدا کنه  فردا برسم تمومش کنم . 

شب بخیر .