جلسه هشتم مشاوره

رب ساعتی میشه مشاوره م تموم شد . 

دو هفته ای بود بابت یه سری مسائل مثل کارای خونه در خودم تنش حس میکردم . 

تکلیف نامه مامان به خودم رو هم به زور تونستم به نصف صفحه برسونم . انگار که مامان حرفی برای گفتن با من نداره . هرچی این یه ماه فکر کردم هیچ ایده و ذهنیتی ایجاد نشد . یه سری جمله نوشتم که خودم میدونستم چقدر پرت و بی ارتباط هستن با هم . 

تو مشاوره وقتی دکتر گفت چه حالی داشتی ... بش گفتم انگار نوشتن نامه از پدر به من خیلی آسون تر بود ، انگار زاویه دید بابا برام واضح تر بود و موضعش نسبت به من . اما نتونستم موضع ماما رو به خودم پیدا کنم نه اونقدر عشق توش بود که یه نامه پرشور دربیاد و نه اونقدر تنفر ، یه جورایی خنثی ... نتونستم  چیز خوب و حس واقعی ش رو دربیارم . 

از ناراحتی های این مدتم و فشار کارا گفتم و واقعا امروز عصبی بودم ... چون از قبل هم برای گرفتن یه ویدئو آموزشی ۴ دقیقه ای ، نزدیک ۴۵ دقیقه وقتم هدر رفت و بعد از ۹ بار ویدئو مشکل دار ، تونستم دهمین بار یه چیز نسبتا خوب نه عالی ضبط کنم . 

دو ماهی هست که اینجا غر نزدم . گله شکایت نکردم و بازم سعی میکنم به آرامش واقعی تری برسم . 

اما پیش دکتر غر زدم از کم کاری های اطرافیان  تو خونه و بار سنگین مسئولیت هام . اونم خیلی شاکی شد و گفت تقصیر خودته ، چرا باج میدی ، چرا خارج از توانت کار انجام میدی ، چرا حرف نمیزنی و اعتراض نمیکنی . حتی نمونه جمله داد اما بش گفتم من نمیتونم ازین نمونه جملات استفاده کنم ، نمیتونم چون حس میکنم احترام طرف ضایع میشه ، تعجب کرد که یه سری کارها رو میکنم و گفت تو مگه دختر دوران قاجار هستی که اینجوری کلفتی میکنی . 

حتی ملامت کرد و گفت تو میخوای زیر بار زور بمونی . انگار از تغییر اوضاع برات آسون تره .

اینجور مواقع بیشتر به هم میریزم . از اینکه خوب میتونم درونم مشکل رو پیدا کنم و حتی حلاجی اما تو عمل ضعیف رفتار میکنم و نتیجه گیری دکتر هم همین بود . از اینکه الکی دچار حس گناه میشم و خدمات میدم . 

الانم هنوز ذهنم ریخته و پاشه . و دیگه چون نرسیدم طراحی کنم ترجیح دادم پست بذارم . 

من خیلی باید رو خودم کار کنم تا بتونم مشابه جمله ای که دکتر گفت به کسی بگم که داره ازم بیگاری میکشه . یا شاید بهتره بگم زیادی خدمات میگیره.  

به دکتر گفت یه چیزایی واقعا از ریشه در من و بقیه خرابه و حالا من بخوام اونو تغییر بدم ، خودم کلی آسیب میبینم . و قرار شد در راستای همون جملات من چیزی که کمتر خودم و بقیه رو ناراحت کنه بگم .‌

راجب واکنشم نسبت به موضوع استاد براش تعریف کردم . گفت چرا به خودت و احساست دروغ گفتی ، چرا تظاهر کردی که چیزی پیش نیامده و احساست رو سرکوب کردی ؟ 

گفت وقتی موضوع رو برام تعریف کردی پر از شور و هیجان بودی ، پس نباید این احساس رو تو دو ساعت خفه میکردی و میگفتی چیزی نشده .

گفت چرا اینکارو کردی ؟

گفتم دلم خواست قوی باشم ، یا شایدم قوی بودن رو تمرین کنم ، یا دست کم اداش رو دربیارم .

گفت راه درستی نیس . تو صورت مسئله رو پاک کردی ، گفت باید میپذیرفتی که یه آقایی حتی به ظاهر جوری رفتار کرده که احساسی در تو ایجاد کرده و حالا جور دیگه ای نشون داده و تو شکستی .... باید اگه لازم بود گریه کنی ، میکردی ، لازم بود سه روز تو ناراحتی باشی ، میموندی . باید میزاشتی سیر طبیعی پیش بره نه اینکه مثل یه والد سخت گیر بایستی بالا سر ساره و بش بگی پاشو خودت رو جمع کنه مگه چی پیش اومده . گفت باید با خودت مثل یه دوست کنار میامدی ، همدردی میکردی و میذاشتی بغض و ناراحتی ش خالی کنه نه سرکوب . 

برای سری بعد یه نمودار ارزیابی شخصیتی از زندگی حالای ساره داده که از ۱ تا ۱۰ به هر مورد نمره بدم . نه چیزی که میخوام یا آرزو میکنم . 

این مدت واقعا ذهنم شلوغه و کارام زیاد . کارای خونه و طراحی هام که هی بیشتر میشه و ضبط کردن ویدئو  که سخت ترین کار این روزام شده ، حس میکنم گم شدم و فشار زیادی رومه . حتی وبلاگ ها عجله ای میخونم و کامنت نمیذارم . 

الانم ناراحتم چرا صبح نتونستم طراحی کنم البته خوبیش اینه که دیروز تونستم چندتایی بکشم.  فردا صبح هم برنامه پیاده روی رو دارم و میره تا پس فردا . هرکار میکنم زمان و جایی برای طراحی م خارج از تایم صبح اوکی کنم واقعا نمیشه . یعنی یا اتاق ها پره یا نمیشه چراغ روشن کرد . 

مشکل یکی دو تا نیس اووووف . داغ کردم بخدا . 

پ . ن 

راستی اون شب رفتن بیرون مون با بچه‌ها اوکی نشد .