فقط رد میشم ....

بچه ها برای اینکه رفع سوءتفاهم  بشه و از نگرانی هم  دربیاید ، میخوام بگم که چی شد که داستان استاد برام تموم شد . ایشون اصلا هیچ بی احترامی به من نکرده یا چیزی که دلیل بر احمق فرض کردن من باشه .

من تو وضعیت واتس اپ ایشون عکس یه خانم رو با یه متن تبریک تولد پر شور و حرارت ، دیدم و اون خانم رو همسفر روزهای تلخ و شیرین خطاب کرده بود . 

و خب من خیلی ناراحت شدم ، برای اینکه هرچی فکر میکنم من اصلا آدم توهم زدن نیستم و اصلا آدمی هم نیستم زود گول حرف های جنس مخالف رو بخورم.  

از نگاه اولی که بین ما گره خورد .

تا توجه ایشون به دست ها و چهره من . انگار که دنبال نشانه ای از متاهل  بودن من باشه !

تا اینکه حدس بزن من چند سالمه . 

اصلا چه نیازی بود من سن ایشون رو حدس بزنم ، 

چرا از درآمد و مسائل زندگی ش گفت . 

و چرا اینقدر با من راحت و صمیمی رفتار کرد ،‌با اینکه تو محیط کار همه با هم رسمی و محتاط هستن . 

من جای سوءتفاهم و سوءاستفاده  به ایشون نداده بودم که بخواد دست بگیره . اصلا محیط کاری و سابقه مون تو قلمچی واقعا اجازه چنین ریسکی رو نمیده ، که خودمون رو تو دردسر بندازیم . 

فقط موندم چرا چرا جوری رفتار کرد که منو درگیر فکر کردن به خودش بکنه . 

از اونور قضیه فرض میکنم ایشون یه آدم اجتماعی بوده که با دل ساده و بی منظور فقط شرح حالی داده ، فقط چون یه تایم خالی بوده که تو سکوت سر نشه . 

اما فقط من اون نگاه اول رو دیدم و حس میکنم چقدر خاص بود .

و فقط من اون سیگنال رو حس کردم .

چکار کنم ... باید بگم من اشتباه دیدم و شنیدم و سیگنالی هم وجود نداشته . 

به گفته تیلو حس یه زن  اشتباه نمیکنه ، حالا نه حتما صدرصد،  ولی تا حد زیادی حس یه زن ، واقعی درمیاد . 

به عنوان یه دختر اعتراف میکنم که درگیرش شدم . و دلم خیلی خواست این داستان ادامه پیدا کنه . چون خودمو مستحق بهترین گزینه های ازدواج میبینم . اما چیزیه که شده . فرقش با تجربه های قبل این بود که نخواستم تو این حال گرفته بمونم . حتی دیروز صبح اول وقت که وضعیت رو دیدم و یه دفعه خالی شدم . طراحی هام جلوم بود ، با ناراحتی مداد رو برگه ها حرکت میدادم و بعد برای اینکه صدای افکارم و دلم رو خفه کنم ، هندزفری  زدم و آهنگ ها رو با صدای بلند گوش دادم ، خواستم مقابله کنم نه اینکه چمبره بزنم تا سه ماه ، مثل اون یکی مورد دیگه ای که دو سال قبل برام   پیش اومد . فقط برای یه دوست خیلی عزیز پیام دادم که خیلی دلم گرفته و خیلی دلتنگت هستم ، دوستم دختر هست . و حین نوشتن پیام  چند دقیقه ای گریه کردم و بعد به خودم گفتم خودتو جمع کن ، چیزی نشده . و خودمو جمع کردم . و دوستم زنگ زد و مثل یه دختر قوی فقط براش تعریف کردم که چی شده و اصلا موضوع  رو کش ندادم و عجز و ناله نکردم .

اثر هر بیماری  چند روزی میمونه اما رفع میشه . 

من این بار متفاوت تر از همیشه و قوی تر از همیشه با این مسئله  کنار اومدم . 

هرچند که سوال چرای من و اون نگاه ، هنوز بر قوت خود باقیه . اما اینم پاک میشه.  

من تو نوشته هام همه این سالها خودِ خودم بودم‌ و تا حد خیلی زیادی صادقانه نوشتم . الانم همه احساسم رو به شما هم گفتم . انگار که دارم از قلب شکسته یا تیر خورده خودم جلوی دوستم حرف میزنم . 

فقط امیدوارم کسی نیاد ملامت کنه که حالا مگه چی شده و طرف که حرفی نزده ، تو چرا به خودت گرفتی و حالا تو عزا نشستی . باید خالی از احساس باشی که نتونی حتی کمی احساس طرف مقابل رو درک کنی . 

تو رفتارهامون باید خیلی مراقب باشیم.  شاید یه گوشی یا یه چشمی نیازمند محبتی باشه که به اشتباه گرفته بشه . 

شایدم من  اصلا نباید به منظور میگرفتم . 

چون نمیشه همیشه همه مطابق احساسات و شرایط ما رفتار کنن .  ما همیشه اونقدر همو نمی‌شناسیم که بخوایم تو رفتارها رعایت همو کنیم . 

باید یه چیزایی پیش بیاد و ازش فقط رد شیم .