پایان داستانی که شروع نشد .

همیشه همه چیز اونجور که ما میبینم نیست .

اونجور که میشنویم نیست . 

رفتار هر کسی تعریف شخصیتی همون فرد رو داره  نه تعبیر شخص من .

همه توجه کردن ها از محبت نیست .

همه محبت کردن ها از عشق نیست .

همه صمیمیت ها از رو احساس خاص نیست ‌ .

باید چشمام رو خوب بشورم ، از نگاه اشتباه،  از اشک و از هر چیزی که میبینم یا خواهم دید ‌.

باید گوشام رو پاک کنم از هر چیزی که شنیده و خواهد شنید . 

باید قلبم رو محکم کاری کنم ، چهارتا میخ اضافه و چندتا چکش کاری ... احتیاج به محکم  سازی ، بازسازی و تعمیرات داره .  نه برای تصویر اشتباهی که ساخته بلکه برای قوت گرفتن احساسش . 

باید این بار درسم رو خوب بگیرم و به خودم خوب پس بدم . 

اصلا نمیخوام قسمت ضعیف داستان باشم . 

هرچی بود یه تصور اشتباه بود . 

و اصلا دلیلی برای توقف نداره .

همیشه از این ایستگاه قطاری  رد  میشه ، گاهی فاصله حرکت قطارها به هم نزدیک و گاهی دور ، اما این بار من با چشم های شسته و گوش های شسته و قلبی که احساس مطمئن تری داشته باشه ،‌ انتخاب می‌کنم که سوار بشم یا نه .