عشق گرم و سرد

دیروز یه مسیر کوتاه پیاده روی کردم ، هوا ابری بود و سرد . دلم بازار رفتن خواست ، رفتم بازار . هم شلوار زغالی میخواستم که گیرم نیومد و هم دنبال آویز شلوار بودم تو چند تا پلاسکو . همینجور که دور کوتاهی زدم تو پلاسکو نمونه اون ظرف دمنوش رو دیدم و برای خودم خریدمش ، خب من اصلا حواسم نبود که بخوام خرید اون دمنوش رو به ولنتاین  ربط بدم و بگم خب منم مثل خیلی ها چه خوب که برا خودم هدیه خریدم  . خریدمش و ذوقش رو  چشیدم . برای خواهرم هم یه لیوان خریدم که تو آب خوردن راحت تر باشه . 

انگار هنوز تو حالت قهر هست ، چند روزه تایم صبح که من خونه هستم سرویس نخواسته . قبل پیاده روی  ازش پرسیدم کاری نداری ؟ گفت نه فعلا برو .  من سعی کردم از دلش دربیارم . اونم شاید داره سعی میکنه کنار بیاد یا فراموش کنه .  چه حال بدیه ... حال ناچاری و اجباری که بین ما دو خواهر هست . میخوام سعی کنم نسبت به کاراش به خودم آرامش و صبر بیشتری بدم . میخوام از این چرخه دردناک  خارج بشم . میدونم خیلی برام سخته ، و میدونم برای اون هم خیلی سخته . کاش شرایط مون جور دیگه ای بود . کاش خواهرم  بعد عمر با عزت ، کلی حسرت و عذاب وجدان برام باقی نذاره و بقیه عمرم  رو تو آتیش پشیمونی رفتارهام نگذرونم.  

یه سوال : همه بازمانده  ها بعد از دست دادن عزیزاشون دچار حسرت و پشیمونی هایی میشن ؟

میتونم حدس بزنم که جواب تا حد زیادی مثبت  هست ، اما مقدار و دلیل اون حسرت و پشیمونی  ها با هم خیلی فرق داره مسلما .  و به نظرم بدترین ش همینی هست که من تجربه میکنم ، حس کم کاری در حق خواهرم یا حتی بدپرستاری ... هرچی از این موضوع  بیشتر بنویسم حالم بدتر میشه . آدم بد وجودم با آدم خوب وجودم بدجور یقه به یقه شدن . 

نوشتن تکلیف ۱۵ سال بعد رو امروز صبح شروع کردم ، تو یکیش باید با واقعیت مواجه میشدم و  تو  اون یکی  با رویایی که امید بذارم به واقعیت تبدیل بشه.  

تو ۱۵ سالی که ساره دیگه تو خونه پدری نیس ... نمیدونستم کدوم سناریو رو انتخاب کنم . ساره متاهل یا ساره مستقل .  خب میتونم دو حالت رو بنویسم اما به خودم میگم با خودت روراست تر باش ، انتخاب دلی و عقلی ت چیه . دوست داری ازدواج  کرده باشی یا دوست داری تنها و مستقل زندگی کنی؟  همین حالا هم هی سعی میکنم تمرکز کنم ببینم کدوم رو بیشتر دوس دارم . با کدوم حالم بهتره و آرومترم.  ولی یه واقعیت  رو نباید یادم بره ، اونم اینکه هیچ ایده آل بی نقصی وجود نداره و تو هر سناریو حتما چیزایی هست که باعث حس کمبود و ناراحتی بشه . شاید ازدواج برام مسئولیت  های جدید و متفاوتی ایجاد کنه که دیر یا زود اونا هم برام  عذاب آور بشن و مجرد و تنها موندن هم بازم شاید تا یه دوره ای برام پر از هیجان باشه ولی بعدش فروکش کنه و بگم تنهایی خسته م کرده .  من زندگی رو همیشه نسبی  قبول داشتم و دارم و هیچ وقت  ایده آل گرا نبودم ، شایدم همین باعث شد که تو یه مراحلی درجا بزنم .  

فعلا سناریوی تاهل رو انتخاب کردم ، شاید چون نمیخوام بقیه زندگی رو تو سالهایی که کمتر انرژی دارم ،‌ تنها زیر بار زندگی بمونم . دوس دارم کسی باشه که کنارش زندگی رو بسازم و همه حسرت ها رو به تجربه شیرین بدل کنم . و هرچه تا حالا نمیشد و رو با اون عملی کنم . 

احتمالا متأهل  ها حالا میگن زهی خیال باطل ، اولش همه چی ظاهرا قشنگه ولی بعدش عادی و خسته کننده  میشه . میدونم

ولی من یه شرط دارم برای خودم و انتخاب  زندکی متأهلی ، اونم عشق هست . یه عشقی که با تغییر فصل ها گرم و سرد نشه ، رنگ عوض نکنه . اگه پیدا شد که میریم زیر یه سقف اگه نه که ترجیحم همون مستقل و تنها زندگی کردنه . 

انگار از موضوع  تکلیفم دور شدم . ولی تأهل  رو مینویسم . 

پ.ن 

مهسا جان ایمیل زدم  بت .  باید مدل  سفارش رو  ببینم  و بعد نتیجه رو بگم . 

پ.ن 

مهدیه جان ایمیلم گرفتی؟

پ.ن 

چرا ایمیل هایی که میفرستم quoted  میشن ، کسی میدونه؟ انگار وقتی کوتد میشن یعنی دست گیرنده نرسیدن ، درسته؟