آرزوهات چند؟

دیشب کلییی رعد و برق  و بارون خوبی زد . هوا هنوز البته گرمه . از طرفی خوشحال و شاکر شدم و از طرفی غصه خوردم برای اولین بارونی که پدر نیس و پیش خودم گفتم الان خیس میشه و این منو آزار داد و باعث شد کل شب رو نخوابم و فکر پشت فکر . و حرفایی که تو بارون های اول همیشه میزد برام تکرار و مرور شد . دلم خیلی ابری و گرفته شد و لذت اولین بارون از سرم پرید . 

صبح پاشدم کارای هر روز رو کردم و طرفا ۹:۳۰ از خونه دراومدم برای پیاده روی.  اتفاقا بارون ریز ولی مداومی هم زد و من بعد از سالها لذت خیس شدن زیر بارون رو مزه مزه کردم . آسمون ابری بود و هوا گرفته نه خنک ، اما من این لحظات  رو به غنیمت هزار باره شاکرم . اومدم خونه کفشم که گِلی شده بود رو شستم و لباسام عوض کردم که خواهرم زنگ زد گفت برو برام کیک یزدی بخر میخوام ببرم سر خاک،  بش گفتم خب زودتر میگفتی من تازه اومدم ، حدودا ۱۱ بود ، اما از اونجایی که نه گفتن برام سخته و همیشه سعی میکنم کاری راه بندازم ، دوباره  با یه مانتو شلوار و کفش دیگه رفتم براش خریدم و برگشتم . 

تو فکرم ایده طرح رنگ  روغنم رو عوض کنم ، یه چیزی بزنم که مجبور نشم اونقدر نکیر و منکر بشم از طرف ماما.  گاهی به خودم که فکر میکنم میبینم همه عمرم بخاطر بابا از خیلی چیزا گذشتم و نتونستم خیلی کارا کنم ، همیشه مشکل داشتم که بخوام بشینم پای بوم و رنگ روغن ، برای همین بود که رفتم سراغ سیاه قلم ، چون وسایل و حجم کار برام کوچکتر و سبک تر بود در ظاهر و چون میشد همه چیز رو جمع کرد ، غیر از یکی دو مورد بابا اصلا متوجه کارم نشد . ولی یادتونه همونموقع هم مامانم هی نظر میداد رو کارام ، که چرا همش مرد میکشی ، چرا همش سیاه کار میکنی ، چرا دندون این بیرون چرا بینی اون بزرگه و و و . حالا هم که بابا رحمت خدا رفت من جرات نکردم طرحی که تو سرم هست رو هم برا اتاق و هم برا بوم اجرا کنم ، به حدی که تصمیم گرفتم  یا بوم رو کلا بذارم کنار و بازم کار کوچیک انجام بدم یا مدل طرحم رو عوض کنم .  که احتمالا مدل رو عوض کنم بجای اینکه بوم ۵۰ در ۷۰ رو بچپونم اینور اونور . اما احتمال فروشش خیلی میاد پایین و من هدفم کار برای فروش بود نه انبار کردن بین در و دیوار و کمدها . 

واقعا کی میاد که من اینقدر دست و پام تو همه چی بسته نباشه . 

ملت ۴۳ ساله که برای آزادی داره جون میده و من هم بعد ۴۰ سال یه جورایی درگیر یه انقلاب هستم ، هر روز سعی میکنم تغییر هرچند کوچکی ایجاد کنم با همه جور فشاری که هست . اما مسیر برای من به نظر میاد خیلی دور و درازه .  چیزی که بم نمیچسبه اینه که دلم نمیخواد راحتی و خوشبختی من در گرو فقط نبودن عزیزانم باشه . بابا رفت و برای من یه سری روزنه باز شد اماااااا دلم نمیخواد...‌‌‌. 

کاش جوری بلد باشیم زندگی کنیم که کنار هم عاملی برای رفاه و پیشرفت و خوشی هم باشیم نه مانع و دست و پا گیر . 

و تو این هوای بارونی باز دلم فقط رفتن میخواد فقططططط. 

از اسم وبلاگم که به جایی نرسیدم اما شاید یه روزی خیلی زود ، زودتر از عدد ۴۵ من هم رفتن رو تجربه کنم . 

و شاید هم کللللللل دنیا جوری وارونه بشه که من به عشق و به زندگی برم و مزه همه نداشته ها رو بچشم .  مثلا اتاق دار بشم بدون شریک یا حتی خونه دار.  که هر دوش برای من چیزی در حد رویاست . 

و شاید از خیلی چیزا و از خیلی سالها و خیلی از جوونی خودم رد بشم تا برسم به اون نقطه ، اما مسلما اون نقطه تو اون برهه زمانی به پررنگی و زیبایی الان نخواهد بود،  بار درخت اگه به موقع چیده و خورده نشه بعدش هم دیگه خورده نمیشه ، دیگه میوه نیس بلکه در بهترین حالت مرباست و لواشک . 

باورتون میشه تو مسخره ترین حالت الان همین حین نوشتن این پست آرزو کردم یه مرد اینجا پیدا بشه و بگه من آرزوهاتو میخرم فقط بگو چند ، و تو محال ترین حالت و غیرباورپذیرترین شکل بگه من برات یه خونه میخرم . 

قشنگ معلومه که رد دادم . مگه میشه مگه داریییییم . 

شما به بزرگی خودتون ببخشید انگار بارون کار خودش رو کرده ، یه چیزایی رو شسته برده اما یه چیزایی  هم رو کرده که تو منطق جایی ندارن . 

شما رو به عشق و این هوای بارونی  و به بهترین اتفاق ها می‌سپارم.