یکی نیومد بگه ....

امروز خیلی دلتنگ بابام . همش دارم گذشته رو مرور میکنم . 

میشینم تو نزدیک ترین جا به جایی که می‌خوابید و حضورش رو تصویرسازی میکنم و اون شب آخر که یه نعمت بود برام رو یادآوری میکنم و هی میگم شکر خدا که تونستم خداحافظی کنم ، به جای همه اون سلام های بی جواب یا نگفته . ته دل و جگرم سوز بدی میافته ‌ . حسرت و افسوس کل وجودم رو میگیره.  و بازم هزار سوال تو ذهنم شکل میگیره و منو کندو کاو میکنه ، هیچ سوالی هم با اطمینان جواب داده نمیشه . و من آروم نمیشم و غصه میخورم برای سالهایی که به دوری و ناراحتی گذشت.  و این احساس دقیقا آب در هاون کوبیدنه . 

و صد افسوس بر آدمایی که بجای اینکه مرحمی باشند برای دردهای این چند وقته ما ... نمکی شدند بر زخم مان . 

یکی میاد میگه چون عذاب وجدان دارید گریه زیاد میکنید .

یکی میاد میگه براش کاری نکردید.

یکی میاد میگه بابا ازتون راضی نبود و شکایت تون کرده بود . 

یکی میاد میگه شما میدونستید مریضِ اما درمانش نکردید .

یکی میاد میگه گریه نکن اون بخشید  مگه من پیشت شکایت کرده بودم ، مگه من چکار بابا کرده بودم ؟ چرا اشکم رو اینجور تعبیر کردی ؟

یکی میاد میگه از دیدنش محروم مون کردید . 

یکی میاد میگه چرا کارت حقوق جدا نکردید.

یکی میاد میگه خونه چی میشه ماشین چی میشه . 

یکی میاد میگه چرا پنجشنبه ها رو نگرفتید . 

فقط مستقیم نگفت شما کشتینش . 

نمیدونید چقدددددر درد دارم تو سینه م .

اما 

یکی نیومد بگه دو ماه بی حقوق چه کردید و چیزی لازم ندارید؟

یکی نیومد بگه من هستم تکیه کن و نگران نباش .

یکی نیومد بگه شما زخم خورده اید و حالا حرف گلایه و نصیحت نیست.

یکی نیومد بگه خسته نباشید مراقبت کردید و مراسم عالی گرفتید .

یکی نیومد بگه جای پدر خالی .

هیچ کس بزرگی نکرد . 

بزرگ فامیل ، بابا بود . دیگه بقیه همه تو هواااا . 

اصلا دست و دلم به کار نمیره . تازه فقط همت کردم بشینم پای اون کتاب رمان خارجی  کذایی که از فروردین شروع کردم و هنوز تموم نشده . 

اصلا پام حرکت نمیکنه برم بازار بوم بخرم . هم حال درونیم خرابه هم اوضاع کشور حس بدی بم منتقل میکنه که لنگ میشم تو حرکت . 

هنوز ظاهر زندگی من  بعد از پدر مثل زندگی در زمان پدره ‌ . با همون مقیاس ها و رعایت ها . البته کسی تو خونه مانع نیس اما دلش و حوصله ش رو ندارم . هنوز فقط سرکار میرم و میام خونه . خریدی لازم بشه میرم و زود برمیگردم . سر ساعت میخوابم سر ساعت بیدار میشم . مگه میشه به همین راحتی عادات ۴۰ ساله رو تو ۴۰ روز و دو ماه عوض کرد !

هنوز بدخوابی های شدید و بدی دارم . هنوز گُرگرفتگی دارم . 

فقط فرقش اینه که بی ترس و استرس میرم و میام . 

بی ترس و استرس مانتو و کفش عوض میکنم . 

بی ترس و استرس کارای خونه رو میکنم . تلفن دست میگیرم . 

خسته بشم هرجای خونه که شده دراز میکشم . 

اگه هوا کمی خنک باشه ، چون همش شرجی هست هنوز ، تو حیاط میشینم و از هوای آزاد لذت میبرم،  اون موقع ها نمیشد بشینم تو حیاط . 

از فضای خالی اتاق کوچیکه لذت میبرم و گاهی دکورش تصور می‌کنم.  

وگرنه چیز متفاوتی پیش نبردم ، چون هنوز ذهنم پر از جای خالی نبودنشه.

به پدر مادراتون بگید خوب زندگی کنن ، خوب بخورن ، خوب بپوشن ، تنها نمونن ، دوست و دشمن شون جدا کنن ، ترجیحا ارث شون قبل مرگ تقسیم کنن ، خوش بگذرونن،  سفر برن ، بگین تروخدا حسرتی به دل خودشون و بقیه نذارن ، چیزی که داره منو زجرکش میکنه ‌ و خواهر برادرم رو .