آدمیزاد

این ذات طبیعیه آدمه که تا چیزی یا کسی رو از دست نده ارزشش رو نمیفهمه. 
به حال دیوونگی میرسی وقتی عزیزی از دست میدی ، انگار به پوچی میرسی .
به خودم میگم یعنی چی که الان بابا نیس ، چرا جسمش نیس ، چرا نمیشه صداش رو شنید . چرا هیچ ویسی ازش ندارم . البته بابا هیچ وقت گوشی لمسی نداشت ، که اگرم داشت احتمالا بازم من ازش ویسی نداشتم .

کل ماهیت وجودی یه آدم میشه یه قاب عکس رو طاقچه .

یه عکس که صاحبش قشنگ زل میزنه تو چشمات از هر طرف که نگاش کنی ، انگار که میخواد چیزی بگه ولی نمیتونه .
و این درد به طول زمان طول میکشه و خش میندازه تو روحت .
من اونقدر از نظر عاطفی بش وابسته نبودم و اینجور ریختم بهم ، وای به حال اونایی که دختر بابایی هستن و بیشتر لحظات عمرشون رو با پدرشون سر کردن ، چی میکشن اونا .

بچه‌های عموم وقتی عمو فوت کرد و می آمدن خونه مون ، اگه شکایتی یا چیزی تو خونه مون پیش میومد ، میگفتن با همه این حرفا قدرش بدونید که سایه بالای سرتونه. 
و من حالا میفهمم .
و میدونم اگه این جمله رو به کسی بگم نمیتونه درکش کنه ، همونطور که من و خواهر برادرم درک نکردیم تا بابا رفت .

چقدر این مدت از آدمیزاد بودن خودم بدم اومد ، ازین که همه مون از خلقت تا ابد یه مسیر تکراری تجربه رو پیش می‌بریم و هیچ کدوم نمیتونیم خودمون جای یکی دیگه بذاریم و مسیر اشتباه مون رو عوض کنیم و تو مسیر درست راه بریم .

حس میکنی خنده ت گناهه چون عزیزت نمیخنده،  میخوری کوفتت میشه چون عزیزت زیر خاکه .

این روزها نماز خوندن برام معنای دیگه ای داره ، انگار به عالم بابا نزدیک ترم میکنه . و اون دو رکعتی که هدیه میکنم به روحش،  یه نماز عاشقانه ست .
آخ که چقدر عشق کم گذاشتم ، یعنی نشد که بذارم نه اینکه نخواستم ، آخ و آه از عمری که بی پدری گذشت .

تا دنیا دنیاست من حسرت به دل داشتنش میمونم . 

نمیتونم آروم بشم ، نمیتونم منطقی باشم که خب خودش هم نخواست ، من فقط دلم همه اون روزهای بی پدری رو میخواد ... که دیگه کاریش نمیشه کرد . دیگه بابا نیس ، حالا هرچقدرم تو سرم بزنم و گریه کنم . 

کاش آدم تر بودیم . کاش من راهی داشتم برای نزدیک شدن بش . من همه راه ها رو رفتم ، شایدم راهی بود که من بلد نبودم .

دیر فهمیدم که چققققددددررر دوسش داشتم و دارم .
دیگه کجا و کی میتونم یه بغل پدرانه یا یه دست بوس پدرانه بگیرم .‌