حسرت نبودنت

جوری قلبم مچاله شده که خدا میدونه . 

جوری درد دارم تو کل روحم که اونم فقط خدا میدونه . 

تو دلم آشوبِ . فکرم لحظه ای استراحت نداره.  شب ها نمیخوابم ، میلی به غذا ندارم . 

اصلا باورم نمیشه رفت . اونقدر همیشه قوی بود که حالا حالاها انتظار  چنین اتفاقی رو نداشتم.  

شنبه که بابا رو بستری کردیم ، روز بعد یکشنبه صبح ۱۶ مرداد فوت کرد . 

کل دوره درمان به دو ماه هم نکشید . اما به عقب که برمیگردیم،  به اون همه بی اشتهایی و لاغری ، تازه احساس گناه بیشتری میکنم . با اینکه چند باری داداشم بش گفت برو دکتر ، اما میگفت من چیزی م نیس . فقط از غذاها بدم میاد . 

چی شد همه چیز اینقدر رو دور سریع پیش اومد . 

تا یه روز قبل دکتر رفتن و تشخیص اون زردی ، راه می‌رفت،  آبادان رفت و اومد ، سرپا بود با اینکه خیلی لاغر شده بود . 

دارم دیوونه میشم از افکار تو سرم ‌ .

همین حالا کلیییی دلم براش تنگ شده 

دلم برای صداش تنگ شده ،  همیشه صداش تو خونه بود . 

حالا خونه رو  سکوت نبودنش پر کرده . اونقدر همه چیز به من دهن کجی میکنه که بابا اینجا بود ، بابا اینجور میگفت . 

یادتونه میگفتم از بابام فقط  گاهی یه دستی یا پایی که از چارچوب در میدیدم ، برام مونده ؟! 

حالا همش همون دست و پا رو تصور می‌کنم.  دمپایی ش میبینم برام کلی حرف و فکر میاره.  

من واقعا خاطره خوشی از رابطه مون ندارم ، و این تا ته وجودم رو به آتیش میکشه ، اما حالا همون حرفها برام جور دیگه ای ارزش پیدا کرده . خودم حرفاش رو به خودم تکرار میکنم . 

واقعا فکر نمیکردم چنین حالی بشم ، دلم میخواد بودش . 

خیلی حالم خرابه بچه ها... 

خیلی نداشتمش،  حالا هم کلا ندارمش.  

دلم برای یه بغلش ، یه بوسه ش ، یه بابا گفتنش حسرت میخوره . خیییلی درد دارم ، خیلی ناراحتم برای همه اون گذشته،  که فقط به اختلاف و ناراحتی  گذشت . 

فقط خوشحالم که زیاد تو جا نموند،  زیر منت بچه هاش نرفت . غرورش  خدشه دار نشد . و حس حقارت نکرد . 

من حتی حواسم به حال دلش و غرورش بود که کسی با انجام دادن کاری که باعث ناراحتی و خجالتش بشه ، اونو اذیت نکنه.  

و من حالا یه بابا میخوام .

بابا 

بابا 

خاک بر سر من که حتی نمیشد بابا صداش کنم . نشد دخترانه هام تقدیمش کنم .

و حالا تو سرم میگردم ببینم بابام چی دوس داشت که براش خیرات کنم .

بابام چه حسرت هایی داشت و چرا اونقدر دستم باز نبود براش برآورده  کنم . 

فقط دعا میکنم جاش خوب باشه . روحش شاد باشه.  

اصلا حال خراب دلم با این کلمات قابل وصف نیس . 

ترس از بدتر شدن زندگیم بعد از نبودنش ، یه ترس جدیده که اصلا فکر نمیکردم به دلم بیافته.  

هرچی که بود اون پدرم بود و فقط و فقط و فقط اون آقا بالاسرم بود . و وای به حال روزهایی که میاد . 

حالا فقط یکی دوتا عکس دارم که نگاشون کنم . چقدر من بدبختم که خودش رو ، وجودش رو نتونستم لمس کنم و حالا باید به یه عکس اکتفا کنم . 

ولی چه خوب شد که اون شب آخر کنارش بودم ، هنوز سردی و بی جونی دستاش رو حس میکنم . و یاد اون چهره میافتم میسوزم 

چقدر چرا چرا دارم ، چقدر حرف دارم ، آشفتگی  و نگرانی دارم .

سرخاکش ، تصور کردم که دارم خودمو تو بغلش میندازم،  سرم گذاشتم رو خاکش و زار زار گریه کردم.  کاش حداقل روزای آخر چیزی ازم میخواست ، فقط یه روز که براش  دو تا تخم مرغ آب‌پز کرده بودم ، گفت بابا دومی رو ببر بخورید خراب نشه ، همیییین ... 

دلم برای حرف زدن باش تنگ شده،  میخوام که الان ببینمش ، همون مرد خوش تیپ و سرحال . 

ازش میخوام حلالم کنه برای همه بغض هایی که اینجا ، تو این وبلاگ ترکوندم ، برای حرف هایی که زدم که از شدت ناراحتی بود نه بدجنسی . 

تا آخر عمرم براش به هر مدلی بشه خیرات میکنم . 

و همین جا جلوی همه کسانی که خواننده دردها ، بغض ها و حتی کینه نویسی هام بودن، از بابام حلالیت میطلبم  و میگم بابا منو به بزرگی خودت حلال کن ، من دخترت بودم و کلی پدرانه ازت انتظار  داشتم ، و چون برآورده نمیشد مثل یه دختر بچه شاکی میشدم. 

روحت شاد بابا