اینقدر دوست داشتم ...

دیشب بابا همش سرفه می‌کرد.  البته سرفه ش خشک نبود . تمام شب یه ساعت هم نخوابیدم ، هی میرفتم بش سر میزدم .

 حال کرونایی م بهتره ، البته هنوز بویایی و چشایی م کامل برنگشته،  هنوز گاهی سرفه میکنم و خلط دارم . همه مون ماسک میزنیم ، طرف بابا نمیریم مگه از فاصله . اما دیشب همش سرفه می‌کرد،  حال نداشت.  دلم نیومد دوری کنم ، رفتم نشستم پیشش و دستش گرفتم ، دستش یخ بود با اینکه زیر پتو بود . کلی ماساژ دادم ، آرزوی یه بوسه به دلم بود ، از خلوت دو نفره مون استفاده کردم و دستش رو دو تا بوسه از ته دلم کردم ، هیچی نمی‌گفت و هیچ عکس العملی هم نداشت ، حتی انگشت هم فشار نمیداد ، بی جون بی جون . دو باری تو جاش درستش کردم ، داداشم صدا زدم به زور یه کم آب خورد . اصلا به هوش نبود . تمام اعتراضش اینه که لب هاش سفت میکنه که دارو و غذا نخوره . فقط استخون شده و هنوز بدنش زردی داره . 

تشخیص نهایی پزشک ، نارسایی کلیه و سرطان کبد بود که نخواستم ازش بنویسم . 

نه میگه آب میخوام ، نه میگه سردمه ، هیچی . 

هی باش حرف میزنیم میخوایم یه کلمه بگه نمیگه . 

خیلی حالش بده . تا صبح پیشش نشستم.  سعی کردیم بش صبونه بدیم لب نزد . صبح حالش بدتر بود . من رفتم کار . ساعت ۱ اومدم نگاش کردم نسبت به صبح ، خییییلی بدتر بود ، به تحلیل رفته بود . همه مون دورش گرفتیم و گریه میکردیم . ‌دیگه داداشم اومد سوارش کردن بردنش بیمارستان،  امشب بستری شده تو خود شهر ، تو بیمارستان شرکت نفت تو بخش آی سی یو . 

نمیدونستم اینقدر دوسش دارم . 

نمیدونستم  ترس از دادنش اینقدر سخته و عذاب آوره . 

کلاس عصر رو کنسل کردم چون اصلا تمرکز و جون موندن سرکلاس نداشتم . 

اونقدر بیخوابی داشتم و گریه کردم و اینقدر فشار بیماری کرونا همه مون رو اذیت کرده که حس میکنم نا ندارم ، امروز سر معده م میسوزه . 

وضعیت جسمی خواهر و برادر مریضم که کرونا هم گرفتن خیلی افت کرده ، نمیدونید چه دردسری داریم تا یه سرویس بهداشتی  بدیم بشون . دخترا برن سر زندگی شون ،این بار سنگین منو هلاک میکنه . خواهرم هم که مستعد وابستگی های بیشتره . امروز کلی باش حرف زدم تا کمی تلاش کرده .  من واقعا دیگه توان بیش از این‌ کشیدن و بلند کردن خواهرم رو ندارم ، اما خب چاره چیه . 

همه چیز به شکل ناجوری بهم ریخته ست . 

هنوز دوتا خواهرم کمکی هستن . 

نمیدونم کی زندگی به شکل مثلا عادی خودش برمیگرده . خونه مون هر روز عین خونه هایی ست که مراسم عزاداری دارن ، با همون اشک و نگرانی ها و با همون شلوغ پلوغی ها . 

به فامیل گفتیم وضعیتش خوب نیس و ما بهتر شدیم ، هرکس میخواد بیاد ببینتش،  بیاد اما مسئولیت جونش و رعایت پروتکل ها با خودش . 

خدایی نکرده اتفاقی بیافته ، فردا نگن شما نگذاشتید بیایم ببینیمش.  

عاقبت همه مون بخیر .