منِ خوزستانی

بازم خاک و جهنم شده اینجا .

اونقدر خاک سنگینیه که فقط خدا میدونه . 

چطور میشه نفس کشید ، 

نیاز نیس تو و من نفس بکشیم ، رسالت ما زجر کشیدن و جون کندنِ ، منِ خوزستانی. 

شاید خیلی جاها خیلی چیزا کم باشه.  

اما تو خوزستان خیلی چیزا نه که کمه اصلا نیست . 

مثلا آب ، هوا ، کار .

و حالا حادثه های تلخی مثل فرو ریختن متروپل،  دو ماهی یه بار باید کشتار داشته باشیم ، از هرجای ایران هم که باشه . 

قبلا ۶ ماهی یه بار یا سالی یه بار همه مون یه حادثه می‌دیدیم،  الان دو ماهی یه بار همه مون عزاداریم.  

کی تموم میشن اینا ... و کابوس وجودشون .