ایستگاه هنری

یه سفارش چهره از خودی ها دست گرفتم ، البته هنوز تو مرحله آماده سازی مقدمات کار هستم . چون وسایلم رو کلا تو خونه تکونی از جلو دست مجبور شدم جمع کنم ، و حالا هی باید یکی یکی یادم بیاد و بیارم بیرون . 

وقتی اتاق و میز کار نداشته باشی ، خیلی چیزا سخت تر از حالت عادی ش میشه . 

حالا که وسایل رو درآوردم چقدر حس کردم دلم تنگ شده برا تک تک شون . دست میکشم رو قلموها و هی وسایل رو زیر و رو میکنم ، و چشمام نیمه قلبی میشه.  

اگه وسایل جلو دست بود ، مرتب لابلای خستگی ها میشد که یه لحظاتی تو ایستگاه هنری ت بشینی و یه استراحتی به دست و پای خسته و مغز پوکیده ت بدی . 

دیشب دقیقا حس میکردم سلول های مغزم متورم شدن ، نا نداشتم ، کلاس آخر خیلی ازم انرژی گرفته بود . 

دیر آمدن های بچه ها هم برا ناهار هم برا شام ، خیلی کلافه م کرده و هرچی اعتراض میکنم فایده نداره ، اصلا ظهر نمیرسم بخوابم . 

چشمام همیشه خسته و گرمن ، و از عید تا حالا میتونم بگم هر روز سردرد دارم.  شب ها درست نمیخوابم ... دمنوش هم میخورم . 

راستی کیسه یخ هم خریدم و بغلش میکنم و سرد میشم ، البته کاملا موضعی . یه بار صورتم خنک میکنم یه بار پاهام . و فکر کنید با این وضع چه خواب مسخره ای خواهم داشت . 

بهرحال این سفارش رو گرفتم که حالم خوب کنم و کمی از فضای درس و کار خارج بشم ... خیلی هم فاصله افتاد این مدت . تا ببینم بعدش چی میشه و کی واقعا بتونم طراحی رو ادامه بدم . 

هنر خیلی حال آدمو خوب میکنه ، خستگی ها رو میکشه ، و زمانی اثر میکنه که پیوسته باشه . از هر نوعی که باشه شیرینه.