تاریکی من روشنی تو

دیشب یه کلاس خصوصی  یه آشنا هماهنگ کرد و گفت خودم میام دنبالت ، درنتیجه کارام جابجایی داشت ، رفتم درسش دادم و برگشتم.  از همسایگان  قدیمی بودن . بعد اومدم جارو و گردگیری . 

پست قبلی راجب پدر مادر خودم نبود دقیقا.  از سوز ناراحتی م برای شخص دیگه ای نوشته بودمش.  

و به این باور رسیدم که این حرف که پدر مادرها بین بچه هاشون فرق نمیذارن و همه رو یه اندازه دوس دارن فقط شعاره. 

من که تو زندگی خودم خیلی سالها پیش ، حتی از بچگی این فرق گذاشتن ها رو دیده بودم ، اما چون فقط تو زندگی خودم بود حس میکردم پدر مادرها خیلی مقدسن و همه یه جور نیستن . 

الانم میگم مقدسن،  اما معصوم نیستن . 

اون شب چیزی شنیدم که باورهام خیلی به هم ریخت . 

باور یه چیزایی تو زندگی خودم برام آسون تره . ولی وقتی جای دیگه ببینم واقعا درد داره . 

انگار عادت کردم همیشه خودم رو تو تاریکی و دیگران رو تو روشنایی ببینم . 

بد هم نیس ، اینجوری باور میکنم که یه چیزایی از زندگی من فقط برای من پیش نمیاد و ممکنه برای کسای دیگه هم باشه . 

البته البته کاش یه چیزای خوب هم از زندگی دیگران تو زندگی من هم باشه . 

وضعیت خواهرم همچنان نامناسب هست و تو زحمت افتادیم . خودش هم اذیته.  ولی کاش به حرفم گوش میداد و قرص درست رو می‌خورد.  

رفته گوگل کرده یه قرص پیدا کرده ، سه روزی یه بار گفته شده که بخوره و ظاهرا بعد سه ماه نشانه های بهبود رو میده . بش میگم این اگه قرص خوبی بود حداقل وضعیتت رو ثابت نگه میداشت نه اینکه بدتر بشی . این یعنی قرص تاثیر مثبت نداشته . وقتی حرف میزنم ساکت میشه . 

و خواب و آرامش رو از چشم و روحم گرفته . همش تو استندبای  سرویس دهی بش هستم . فقط عصر که میرم کار مثلا آروم ترم .