تعادل نسبی به آینده

از وقتی رفتم چشم پزشکی خیلی سعی میکنم کمتر سرم تو گوشی باشه . قبلا سرکلاس یه سر چشمم تو گوشی بود حتی وقتی نیاز نبود واقعا . اما حالا میبینم میشه خیلی وقتا چشمم از گوشی بگیرم اونورتر یا حتی لابلای کار چشمام ببندم . انگار تا دچار مشکل نشیم راه حل های بهتر رو پیدا نمی‌کنیم.  مثلا نیاز نیس وقتی ویس ضبط میکنم یا ویس گوش میدم اونجور زوم کنم تو گوشی . واقعا چرا اون همه زوم میکردم و به چشمام فشار آوردم.  حالا سعی میکنم بیشتر تایم یه جوری استراحت بدم و جاهای غیرضروری زل نزنم تو گوشی . 

سفارش تو دستم هنوز ریزه کاری هایی داره که باید شنبه بشینم پاش . مشتری که اصلا عجله نداره خدا رو شکر . همزمان تمرینات جدیدم رو هم دارم . 

باز هم امروز با خواهرم حرف زدم و شوخی کردیم و بعد از ماه ها خنده ش رو شنیدم ، چقدر حالم خوب کرد . خدایا شکرت . البته هنوز هم راه نمیره . 

عید فطر هم خیلی معمولی و یا بهتر بگم با تنش های زیاد آقا از صبح تا حالا برگ خورد و رفت و حسی ازش نموند . فقط تماس های زیاد داشتیم و دیدارها رو سپردیم به روزهای پس از کرونا انشاالله.  

سعی میکنم تو تعادل نسبی به آینده زندگی رو پیش ببرم و تا جایی که میتونم چیزی رو پررنگ نکنم که اذیت نشم .