قلب و احساس ساره

گاهی یه جوری دلتنگ آدمایی در گذشته میشم .

مثلا پسرعموم،  خیلی به هم نزدیک بودیم ، شاید با هم ازدواج میکردیم اما نمیدونم چطور شد که نشد .

یا پسر دخترعموم،  که اونم خب نشد .

با پسر دخترعموم ارتباطی ندارم مگه عید به عید شاید با همسر و خانواده بیان و همو ببینیم . دلتنگش هم بشم ، احساسم درونم چند روز قل میخوره بعد هم سرد میشه و تموووم. 

با پسرعمو هم شاید سالی دو یا سه بار ، پیام احوالپرسی.  که همیشه هم از سمت ایشون هست . چون متاهل هستن من هیچ وقت شروع کننده نبودم برای حتی احوالپرسی.

راستش هم از عواقب احتمالی حساسیت های خانم های اونا به خودم میترسم ، هم نمیخوام تلنگر بزنم به احساس اونا،  چون میدونم حالا دیگه از ابرازش ترسی ندارن.  و چون ابراز کردن ، این منو محتاط تر کرده در حدی که ممکنه ۶ ماه یا بیشتر بلاک شون کنم .

حالا چرا اینقدر گفتم ..‌.

چون دیروز خیلی دلم برای پسرعموم تنگ شده بود . دلم خواست نه تو جایگاه یه کسی که میشد یه حس خاص بین مون ایجاد بشه ، بلکه تو جایگاه یه دوست که خیلی برام عزیزه و باش راحت هستم ، حرف بزنم و از ته دلم یه چیزایی رو حفر کنم و اون گوش بده .

دلم میخواست بش پیام بدم و بگم دوس داشتم الان کنارم بودی و هرچی من میگفتم ، تو هم به مسخره و شوخی یه جوابی میدادی .

اما دستم رو دکمه ارسال نرفت که نرفت .

تو گوشی پیام رو یادداشت کردم و به خودم گفتم ساره صبر کن تا فردا ، این حس و دلتنگی رفع بشه ولی بش اعتراف نکن .

از اعتراف به حس پاک خودم ترسیدم ، نخواستم روش باز بشه یا حتی سوءبرداشت کنه از حرفام.  متاسفانه بعضیا جنبه ندارن و برای یه جمله ، باعث میشن به خودت ببازی و پشیمون بشی از آنچه گفتی .تو اون یادداشت فقط گفتم دلتنگ حرف زدن بات هستم همییین. 

نخواستم فکر کنه دارم حسرت گذشته رو میخورم یا دست به دعا نشستم . نخواستم غرور و شخصیت م کمرنگ بشه .

نمیدونم شایدم باید پیام رو ارسال میکردم و یه چیزی تو خودم رها و آزاد .

گاهی آدم نمیدونه از دو راه کدوم رو انتخاب کنه . که هم خوشحال باشه هم پشیمون نشه .

احتمالا اگه نظر خواهرم رو بپرسم میگه خب احساست رو بگو و از چیزی که میشنوی نترس و زودتر قضاوتش نکن .

اما چیزی که مانع من میشه اینه که نمیخوام خودم به بازی گرفته بشم . همون سالها پیش برای هفت پشتم بس است .

همین چیزا باعث شد که دلم شروع هیچ رابطه ای رو نخواد . ریسک نکردم.  هربار یه کانال کوتاه آشنایی پیش اومد خیلی زود دلم رو زد . سخت گیر شدم و سفت . ترسو و بیش از حد محافظه کار . موندم تو لاک خودم و غرق شدم تو روزمره هام . کم کم فکر ازدواج هم تو سرم کمرنگ و کمرنگ شد تا حالا که دیگه فکر میکنم محو شده. 

بقچه آرزوها رو هم بستم و گذاشتم ته ته زیرزمین افکارم . گاهی هم که یه سرکی کشیدم و یه صداهایی اومد ، زود گره ش رو محکم و کور کردم .

باید یه آدمی مثل من خیلی عمر نکنه . خداییش نه از رو عصبانیت میگم نه ناشکری. 

باید زود رفت از جایی که دیگه توش بذری نمیکاری و آرزویی و خیالی نمی بافی .

عمر طولانی باید با عزت باشه و پر بار . پر از برنامه و هدف و خواسته و عشق .

چقدر خوب که من اینجا رو دارم که بیام واگویه کنم هر آنچه که گوشی براش نیست و دلی .