مرگ های غریبانه

یه کار ترجمه از یه دوست رسیده دستم ، که چند روز دارم روش کار میکنم . وقتم پر شده و گاهی تداخل فعالیت پیدا میکنم .

کار طراحی و کار نقاشی با مدادرنگی،  هرکدوم خیلی وقتم میگیرن.

استاد نقاشی م خیلی از کارای مدادرنگی من راضیه و میگه کارت خیلی قویه و ازم خواسته ادامه بدم ولی من بخاطر هزینه ش و فشار کار خیلی دو دل موندم چه کنم . فعلا چند جلسه از ترمم مونده ، اونو تموم کنم ببینم چی میشه.  یه کار انجام دادم ، گفت از اون کارایی شده که طرح اصلی رو از فرعی نمیشه تشخیص داد ...  یعنی اینقدر شبیه شده . عکسش اینجا میذارم براتون .

  احساس میکنم این روزای قرنطینه خیلی از دستم  کار کشیدم و گاهی دست عمل کرده ، درد میگیره  ولی خوبه که سرم شلوغ باشه و از فکرهای دردآور،  کمی غافل بشم .

دیروز آقا مسخره م میکرد که بیکار شدی و همون حقوق چندرغاز رو  هم دیگه نمیگیری ، یکی نیس بش بگه اگه دلت سوخته بود میگفتی این دختر سه ماه تو خونه نشسته و دیگه درآمدی نداره ، یه چیزی بلند کنم بش بدم .

شوهرعمه م سالها ناراحتی تنفسی داشت بیچاره بیشتر وقت ها بیمارستان بستری بود . همین سری آخر حدود 20 روز بستری بوده و بخاطر کرونا ملاقات نداشته ، پریروز صبح فوت کرد . خیلی غم انگیز بود چون نه خودش و نه خانواده نتونستن روزای آخر همو ببینن یا حتی دستی به روی هم بکشن.  خیلی دلم برای عمه م و دخترعمه هام سوخت که بدون خداحافظی،  از پدرشون جدا شدن . مراسم با محدودیت و به زور برگزار شده و کسی قبرستان نرفته جز دو سه مرد . خیلی مرگ این دوران ، غریبانه شده . متوفی تک و تنها و بی کس راهی اون دنیا میشه ، بدون وداع ..

کلی با آقا چونه زد داداشم ، که زشته تو نری . خیلی بی محبت شده اصلا نمیدونیم چشه ، دلش برای هیچ کس نمی سوزه و محبت و وابستگی به هیچ کس نداره ، آخه آدم شوهر خواهرش بمیره و بیخیال بشینه پای تلویزیون و بعد هم که میره اونجا جر و بحث الکی با فامیل را بندازه .

گاهی از اینکه پدرمه ، بخاطر این رفتارهای بی رحمانه و سنگدلی ش ، خجالت می کشم .

کرونا هم وضعیت رو بغرنج کرده و اینجور وقت ها آدم نمیدونه چه کنه ، آخه مگه میشه عزیزی بمیره و تو صاحب عزا رو بغل نگیری ، چطور میشه از دور کسی رو آروم کرد .

کلی به ما حرف زد و توهین کرد و به اصرار داداش و مادرم راهی آبادان شدن و قرار شد رعایت کرونا رو بکنن.

اما مامانم گفت اصلا راه نداشت دوری کنم با اینکه حتی بشون گفتم که بغل نکنیم ولی اونا نیاز داشتن و خودشون بغل باز کردن . دیشب ساعت 12 برگشتن و رفتن حمام .

منم عصر تنها بودم و کار خاصی نداشتیم.  فقط چای دم دادم و سالاد درست کردم برای افطار.  غذا هم از مانده ظهر داداشا،  خوردم با خواهرم . مهمترین کاری که چند ماه ، منتظر فرصتش بودم این بود که بپرم تو کمد و سریع یه سروسامانی بدم به اون خرابه،  تند تند یه سری وسیله جابجا و مرتب کردم و کلی راه نفسم انگار باز شد  . قبلا هم گفتم مرتب کردن کمد یکی از لذت های منه .

دوستون دارم و خیلی از بودن تون کنار خودم ، شکرگزارم. 

پ . ن

عکس بالایی طرح اصلی و پایینی کار من .