شب نوشت ...

گاهی یه اتفاقاتی تو زندگی میوفته که منو خیلی ناراحت میکنه و به تفکر میندازه.  یه تفکر دردناک و با عذاب وجدان.  همیشه تو زندگیم سعی کردم مهربون باشم و با توجه به شخصیت نیمه پایدارم،  یا شاید کمبود اعتماد به نفس،  تو روابطم خیلی از خودم مایه میذارم و لذت میبرم . خوشحال میشم که باعث خوشحالی کسی بشم حتی با کمترین کار یا ایجاد یه لبخند . آدم گناه کاری هستم و ادعای معصومیت ندارم . اما این چیزایی که میبینم به شدت درونم درد میگیره و تب روانی میکنم . تب روانی زاییده ذهن من هست که برای توصیف درد روحی خودم بکار بردم و واقعا نمیدونم ماهیت و تعریف علمی داره یا نه .

وقتی یه جر و بحث میبینم که واقعا نمیتونم یه طرف قضیه رو بگیرم از خودم بدم میاد و از ظلمی که به یه شخص بشه خیلی میسوزم.  من خودم هرجور دردی رو تمرین کردم . درد نداشتن و از دست دادن خیلی چیزای با ارزش .

چیزایی که سعی کردم بدست بیارم و حالا از دست دادم بدون اینکه حتی توجیه بشم .

میدونم پستم قروقاطیه،  خودم نمیدونم دقیقا چی بنویسم .

ولی دلم میسوزه برای خودم ، برای خواهر مریضم،  برای برادر مریضم،  برای پدر .... (  نمیدونم چه صفتی بش بدم )  ، برای مادر بیچاره م ، و حتی برادر مجردم.  برای خونه ای که هیچ قاصدکی توش پر نمیزنه که آرزویی به آسمون ببره .

برای تموم حرف هایی که تو دلم انبار شده و حتی یه کلمه ش نمیتونم بگم .

دلتنگ همه لحظات خوب زندگی هستم و همه خاطرات و کسانی که حالا نیستند. 

کاش شرایط خونه مون جوری نبود که من حتی گاهی هم عصبانی بشم،  یا اخم و تخمی کنم . ولی یه وقتایی جوری لابلای شرایط بد زندگی فشرده میشم ، عین فشار شب اول قبر ، که آخم تا آسمون میره و خورد ریزه های وجودم عین ترکش به سر و بال اطرافیانم میخوره . و بعد از خودم متنفر میشم .