مامانم بخاطر فوت شوهر خاله ، دو روز که رفته و خونه نیس . بازم مجبور شدم خواهرم بلند کنم . چقدر سنگین شده و من چقدر بی جون شدم . باور کنید به جون کندنی تونستم بنشونمش.  خودش هم که ماشاءالله انگار کبک که سرش زیر برف . اصلا فکر نیس . اصلا تکونی به خودش نمیده . از 7 صبح تا 11 شب فقط یه سر ، تو گوشی غرق شده . حرص منو درآورده،  آخه بیشتر وقت من کنارش هستم . وقتی اون همه بیخیالی رو میبینم دق میکنم.  دنبال یه وسیله م برای اینکه بتونیم تا حمام جابجاش کنیم ولی هیچ به هیچ . من واقعا موندم خسته نمیشه از گوشی . عملا دستش فقط در حد کار با گوشی و بالا بردن لقمه به دهن کار میده . خدایا چرا ما رو خلق کردی آخه   . من با این دست ها مجبورم کارایی رو کنم که اصلا نباید بکنم ، خب چطور خوب بشم . منت زنده بودن فقط رو سرمونه.  فشار مالی از یه طرف ، فشار دردهای جسمی و روحی از یه طرف . انگار همه دنیا همت کرده که من و خانواده م درد بکشیم. 

من اومدم اینجا بازم غرغر کردم،  چون واقعا خسته م و تحت فشار.  هنوز دارم دنبال کار برا تایم صبح میگردم . ولی از اونور فکرش که میکنم میبینم مگه من چقدر جون و توانایی دارم که بخوام از 8 صبح تا 1 یه جا کار کنم و بعد بیام خونه ، برا کارها بدو بدو کنم ، نتونم حتی دراز بکشم ، و دوباره از 4 برم تا 9 شب . میدونم کم میارم ، ولی در شرایط فعلی،  حس میکنم چاره ای ندارم . اگه کار پیدا بشه ، موقتی هم که برم بعد نتیجه گیری کنم که ادامه بدم یا نه . کار هم که برم دیگه یوگا و نقاشی و سفر سالی یه بار هم میره تو هوا   .

تروخدا شما قدر داشته هاتون ، پول تون ، سرمایه تون ، همسرتون و خونه امن تون رو بدونید . من که هیچ کدوم رو ندارم و به خاک سیاه نشستم . اگه حداقل یه خونه درست و درمونی داشتیم که بشه تخت و میز گذاشت ، یه سرویس بهداشتی برای خواهر برادرم تو خونه داشت ، خیلی از کارای من و مامانم کم میشد . من و مامانم محکومیم به درد کشیدن و پرستاری کردن . پس خودمون چی ! حالا باز مامانم یه سال هایی از عمرش رو زندگی کرد ، یه سری لذت ها رو تجربه کرد ، اما من چی . 

من از شما عذرخواهی میکنم که منو تحمل میکنید .