تعطیلی همه جا رو گرفته . زن و مرد و بچه خونه نشین شدن . اینترنت قطع شده . مغازه ها و اکثر ادارات تعطیلن. 
شاید الان کانون خانواده ها گرمتره.  چون همه کنار هم هستن و توفیق اجباری باعث شده جمعشون جمع بشه . عامل دوری و فاصله که اینترنت بوده ، حالا باعث میشه کمی بیشتر به هم توجه و محبت کنیم . من خودم این چند روز به چند نفر زنگ زدم و تلفنی حرف زدم . دیگه پیامی ندادم .
اما از خودم که بگم  . خیلی از خونه خسته م . واقعا من اگه کار نمیرفتم،  حتما یه بلایی سر خودم میاوردم.  تحمل آقا و لش کاری های خواهرم خیلی سخته . به این نتیجه رسیدم که مستقل شدن با این شرایط که بخوام خواهر برادرم رو هم به دوش بکشم ، اصلا کار درستی نیست و از توان من خارج . الان هرچی هست مامانم تو کارا ، کمکم هست .
واقعا نمیدونید و امیدوارم هیچ وقت ندونید که چقدر مریض داری سخته . اونم مریضی که فقط ادعا داره و هیچ کار عملی برای خودش نمیکنه . فقط زبونش خوب کار میکنه . حتی کاری که میتونه انجام بده ، نمیده .  خیلی بیخیال و تن پرور شده
کلاس نقاشی امروز برگزار هست . اما من نمیتونم برم و متاسفانه از جلساتم کم میشه. 
نمیدونم هم این اوضاع تا کی ادامه پیدا میکنه .
برای هیچی نمیشه برنامه‌ریزی کرد . حتی برای یه ساعت دیگه .
کاش رها بشم از این خونه