دیر نویس

تازه از باشگاه برگشتم . اومدم دیدم آقا محسن کامنت گذاشته که چرا نمینویسی.  به قولش دچار سندرم شدم

والا حرفی نمونده باقی .

روزا تکراری سر میشن . روزای فرد میرم باشگاه.  روزای زوج هم تا جایی که تایمم اجازه بده ویدیو طراحی نگاه میکنم . خیلی دلم برای طراحی تنگ شده.  اما هنوز دستم توان نگه داشتن خودکار برای زمان طولانی رو نداره . نمیدونم چقدر دیگه باید صبر کنم .

سرگرمی جدیدم این بچه گربه شده . شب ها که آقا میخوابه میارمش تو حیاط غذا بش میدم . اما کمتر لمسش میکنم . دیشب وقتی غذاش خورد تو حیاط لم داد و رب ساعتی خوابید . منم داشتم نگاش میکردم . هوا گرم بود اما من بخاطر پیشی حس نمیکردم . دلم براش سوخت که اونقدر خسته و بی جاس که تا غذا خورد خوابش برد . بعد هم بیدار شد و کلی بازیگوشی کرد . نیم ساعتی پیشش موندم بعد بردمش بیرون. 

هیچ اتفاق متفاوتی پیش نمیاد.

هنوز با آقا قهر کاملم. 

تا جمعه دوره نقاهت یه ماه و نیم تموم میشه و میتونم کم کم شروع کنم به انجام دادن یه سری کارای شخصی خودم . تصمیم گرفتم برای هیچ کاری و هیچ کسی به خودم فشار نیارم.  یه هفته درمیون جارو کنم و اگه لازم شد کل خونه رو تو دو روز مجزا جارو کنم که بم فشار نیاد.  دیگه اضافه کاری ممنوع.

دلم یه سفر میخواد .

دلم پاییز و زمستان میخواد .

یکی از شاگردام معلوم میشه که دختر دوست دوران دبیرستان منه . آشنایی میده و من میگم بگو مامانت بیاد ببینمش و از دیدن هم خیلی خوشحال میشیم . کی فکرش میکرد که یه روزی دختر دوستم بشه شاگرد من .

چرا دور و بری ها نمیفهمن که شرایط کاری من همینه و زخم به دلم میزنن،  چرا اینقدر حقوقت کمه . چرا بیمه نیستی . چرا و چرا  .

بخدا خودم میفهمم و اگر راهی بود خودم میرفتم .

خیلی گرسنمه ولی باید با کنترل غذا بخورم .

دلم برای همه تون تنگ شده. 

از وقتی عمل کردم نتونستم به همه سر بزنم و مرتب کامنت بذارم ، منو ببخشید.  میبینید که حتی اینجا هم زوری هفته ای یه بار یه چیزی مینویسم. 

توی ذهنم و افکارم گم شدم .