دو ماه هرطور برای دستم و دکتر رفتن برنامه ریزی کردم یه جوری به هم خورد . فکر نمیکردم اینقدر طول بکشه . داداش متاهلم یه بار بام هماهنگ کرد که بریم بعد کنسل کرد و گفت ماشین خرابه ، ولی به احتمال زیاد خانمش موافق نبوده و اونم برام عذر آورد . کلی هم ابراز شرمندگی کرد و گفت فقط از نظر مالی میتونم روش حساب کنم . درصورتیکه من حمایت معنوی شون برام مهمه . ولی سعی کردم ناراحت نشم و منطقی نگاه کنم که خب خانمش اخلاقش اینجوریه و داداشم متاسفانه نمیتونه کاری بکنه . اون حتی برای عمل مامانم که تو شهر بود هم حضور فیزیکی نداشت اما کمک مالی کرد .

حالا که تو این نقطه از زندگی هستم برای 4 تیر نوبت گرفتم شیراز ساعت 2 مطب دکتر ضیایی  ویزیت دارم . کسی پایه همراهی نشد . اما داداش کوچیکه گفت خودم میبرمت و قراره با هم بریم . تا اون موقع اگه بازم چیزی خرابش نکنه . فعلا آقا نمیدونه ولی به محض اینکه بفهمه عاشورای دیگه ای راه میفته ولی ظاهرا چاره ای نیست غیر از این که سعی کنم بی اهمیت بشم و فکر سلامتی م باشم .

برای مرخصی اقدام کردم و درخواست پرداختی سریعتر رو هم مطرح کردم.  چون اصلا پول ندارم و دلم نمیخواد هزینه ای رو دوش داداش کوچیکه بندازم . قرار یه مقدار هم از خواهرم قرض کنم تا بعدها کم کم برگردونم. 

نمیدونم اگه عملی در کار بود بعدش چطور سر میشه ، کی کارام رو میکنه ، چقدر میتونم صبوری کنم و کم نیارم. 

دوشنبه انشاءالله راه میافتیم و روز سه شنبه میریم پیش دکتر .

چند وقتیه صمیمیت م با همکارام بیشتر شده ، راحت تر از مسائل شخصی مون حرف میزنیم . مشکلات تو همه زندگی ها هست ولی فرق اصلی و مهم اونا با من اینه که اونا از من خیلی قوی تر و مستقل ترن . خیلی راحت خواسته دلشون رو جلوی پدر و مادرشون بیان میکنن ، خیلی راحت عصبانی بشن خالی میکنن . خیلی خوب درمقابل کسی که مخالف شون میاد ، می ایستن و از خواسته شون دفاع میکنن . برای رفت و آمدشون ساعت نمیدن ، توجیه نمیکنن ، اما من ....

یه عمر سر خم کردم و احترام مطلق گذاشتم و از هرچیزی که میخواستم و حقم بود کوتاه اومدم . یه عمر فقط حسرت خوردم و تو دلم فقط آرزو کردم . درصورتیکه نتونستم حتی کوچکترین قدمی بردارم . هر بار اومدم کاری کنم یه ور خواهرم بم آویزون بود و یه ور اعتقادات مضخرف و پوچ آقا . هر دو محکم دست و پام بسته ن ، یکی شون اراده ای نداره تو این وابستگی ولی یکی شون دقیقا میدونه داره چه کار میکنه و عمدی منو زنجیر کرده .

وقتی از خودشون حرف میزنن و نوع روابط شون و حتی اعتراضاتی که به چشم من بی احترامی به نظر میرسه ، حس میکنم که من با این سنم چقدر کوچیک و خام موندم ، چقدر بی عرضه،  چقدر به درد نخور برای خودم . ولی اونا هرجا لازم شد پشت پا میزنن به عقاید پوچ و دست و پا گیر پدر مادرشون.  چقدر راحت سفر مجردی میرن حالا نه تنهای تنها ، ولی با دوست یا دختر خاله میرن. 

خیلی راحت به خانواده میگن اینقدر به من زنگ نزن خودم دلم خواست زنگ میزنم ، تازه تک دختر خانواده هم هست ، فکرش کنید ...

منم نشستم سر جام هی میگم ای کاش و ای کاش . هی میگم دلم اینو میخواد اونو میخواد . ولی خداییش شرایطی که من دارم هیچ کس نداره . اصلا خدا منو تک و منحصر به فرد آفریده تو بدبختی و اسیری . چیییییی خلق کرده ....

حس ندارم برای پست هام اسم انتخاب کنم . ذهنم دیگه کم آورده .