من خوبم

تصورات ذهنی ام ازآن اتفاق کمرنگ تر شده و ضعیفه بودنم رو هم کمتر به یاد میارم .

حالم بهتره . روزها رو سر میکنم با انگیزه بهتر زندگی کردن .

اصلا مگر فرقی هم می کنه که من غصه بخورم یا نه . زندگی همان گونه که هست پیش می ره . پس من باید ذهنم و روحم رو صاف کنم . باید رها بشم مث یه پر .

حرف خاصی برای گفتن ندارم . بعد هر جمله فکر میکنم که چی بنویسم اما واقعا حرف مهمی ندارم و همه چیز روتین پیش میره .