منم خوشکلم بخدا ...

از امروز دیگه اموزشگاه کلاس ندارم . این یعنی شروع روزهای خسته کننده و ملال آور خونه نشینی با مشقات فراوان . تا شاید نیمه دوم مهر که ترم جدید شروع بشه . دنبال کار هم بودم و چند جا سراغ گرفتم اما متاسفانه جور نشده . این مدت اصلا وقت نکردم درست و حسابی بیام پای سیستم .

از موهام خسته شده بودم و تقریبا سه ماهی هست که فکر کوتاه کردن شون بودم البته نه کوتاه کوتاه . فقط درحدی که سبک بشن و مدل بگیرن . مامانم مخالف کوتاه کردن مو هست و با چونه راضیش کردم .با این سن حتی اختیار موهام ندارم . اگه بخاطر مامانم نبود بدم نمیومد که یه مدل کوتاه تا گردن بزنم و یه تغییر اساسی بدم و بعد هم بلند میشه . اما خودم موهای بلندم رو دوس دارم ولی چون مراقبت زیاد میخوات و من حتی تو خونه هم روسری از سرم نمیفته ، مسلما باید یه جور دیگه حواسم به موهام باشه . دیگه با دوستم هماهنگ کردم و یه جای خوب معرفی کرد و دیروز رفتم و درحدی که سبک بشه و یه مدلی بگیره کوتاش کردم . البته درحدی شد که اصلا معلوم نیس دست خورده . حتی خودم حالا نگاه میکنم میگم کاش میگفتم کوتاه ترش کنه . با سشوار مدلش خیلی قشنگ شده . اما حیف که حتی ار دست اقا اتو و سشوار نمیتونم بزنم . به دوستم گفتم ازم عکس بگیره خیلی هم قشنگ شدم . یه وقتایی تو این برنامه های فوتوشاپ خودم رو آرایش میکنم و ابرو اصلاح میکنم نمیدونید چقدر تغییر میکنم و خوشکل میشم . یعنی حتی خودم که نگاه میکنم حسرت میخورم که چرا نمیتونم با چند تا تغییر کوچولو یه حال خوب به خودم بدم و از این قیافه تکراری خسته کننده راحت بشم .

دوستم کلی ذوق کرد گفت چقدر تغییر کردی و قشنگ شدی . البته از شرایطم خبر داره و میدونه که تو چه شرایطی زندگی می کنم .

حتی از زیبا دیدن خودم محرومم . آخه این چه زندگیه که همش حسرته . چه فایده داره که یه عمر اینجا دست خالی و بدون رسیدن به آرزوهات زنده باشی و بعد هم بمیری بدون اینکه به آرزوهات برسی .

ته قلبم خالیه خالیه .