من و دستام

این روزها در میان خوب بودن و یا بهتر بودن جولان میکنم.

هر بار میخوام ناراحت یا عصبانی بشم به خودم میگم هی حال نسبتا خوبت رو بد نکن . و تلاش میکنم که مهربون تر و با گذشت تر باشم .

جمعه ها معمولا روز خسته کننده تری نسبت به روزهای دیگه برای منه ، با اینکه تو خونه م . اما کلی کار دارم که باید انجام بدم به حدی که دستم دیروز همش درد میکرد و به مامانم گفتم شب برام روغن مالید و بستمش و تا صبح عین نوزاد قنداق شده کنارم خوابیده بود و گاها ونگ میزد از درد و من مثل یه نوزاد آروم جابجاش میکردم . ناراحتی دستام مال امروز و دیروز نیست تقریبا سه سالی هست که متوجه مشکل دار شدنشون شدم و دکتر رفتم دکتر دارو و ام آر آی و فیزیوتراپی نوشت من هم همه را انجام دادم و بعد مدتی بهتر شد . اما حالا دو سه ماهی ست که حس میکنم درد عود کرده . منم که کارام زیاده و متاسفانه از هیچ کاری تو خونه نمی تونم فاکتور بگیرم که بیشتر به دستام استراحت بدم .... اما از وقتی دستام حالشون بده من خیلی بیشتر دوسشون دارم و برای هر کاری که برام میکنن ازشون تشکر میکنم و حتی بوس شون میکنم . دلم براشون میسوزه که یه عمر برا من کار کردن و درخدمتم بودن ، اما الان برای راحتی شون کاری از دستم بر نمیات . راستش دیروز حتی بخاطرشون گریه کردم اما چاره ای نیس باید با همه سختی های زندگی سر کنم دیگه...

سعی میکنم فشار کمتری بشون وارد کنم و بشون انرژی مثبت معنوی بدم که جون بگیرن . الانم ازشون ممنونم که برام تایپ کردن. خدا به همه سلامتی بده.

راستی نمیدونم چرا من اینقد خلاصه نویسم . هر کار میکنم پست هام طولانی تر بشه ،  نمیشه . البته ناگفته نماند که ذاتا آدم خیلی کم حرفی ام و خوندن پست های کوتاه رو هم به پست های طولانی ترجیح میدم . نه که پستهای طولانی شما رو نخونم نه ... اما کوتاه ها رو بیشتر دوس دارم . شاید برای همینه که پست هام همیشه کوتاهن.