سفر دو روزه

پنجشنبه صبح خواستم با تاکسی برم شهر دایی ، اما داداشم گفت هوا خیلی گرمه بخوای بری ترمینال اذیت میشی خودم میبرمت،  گفتم نمیخواد خودم میرم اینجوری تو هم مجبور نیستی مغازه ول کنی دو مسیر بری بیای . قبول نکرد و منو رسوند دم در خونه دایی . اونجا کمی نشست و دایی پذیرایی کرد و داداش برگشت خونه.  

یه ساعتی با دایی حرف زدیم و اتاقم رو نشونم داد و بعد گفت بریم بیرون برا ناهار و یه دور بازار . هوا که ناجوانمردانه گرم و شرجی بود ، رطوبت رو گوشی من ۸۷ درصد بود ، خوردیم به افزایش دما و کلا بازار رفتن ها اصلا به دلم مزه نداد بسکه نفس کم می‌آوردیم و عرق میکردیم . ولی چند تا پاساژ رو گشتیم ، پاساژ و مال های شیک و فراوون زیاده تو شهر عینک ریبونی ها 

یه تاپ مشکی که خیلی وقته لازم داشتم برداشتم که با اصرار  ، دایی پولش حساب کرد . بعد هم رفتیم تو صف غذای بیرون بر و کباب گرفتیم اومدیم خونه و دوتایی خوردیم ، جاتون خالی بعد اون گرما و گرسنگی بم چسبید . این دو روز ظهرها یه مقدار پا تلویزیون بودیم و یه فاصله یه ساعتی هم چرتی میزدیم . شب و روز اول من اصلا نتونستم بخوابم اما روز بعد بهتر بودم . دایی از اون آدمای اهل دل و فعال و پرتجربه هست با کلییییی خاطره و حرف . منم یه آدم درون‌گرا و خیلی ساکت . این تفاوت رفتاری منو کسل و خسته می‌کرد.  اما دایی سعی ش این بود که به من خوش بگذره.  دوباره عصر میرفتیم تو شهر بستنی می‌خوردیم و پاساژگردی،  روز دوم هم سه تا شال و یه تاپ دیگه خریدم ‌ . اونقدر بازار رنگ رنگی بود و متنوع که خدا میدونه . اما من نمیخواستم چیزی بخرم چون پول نداشتم و کارت خواهرم رو برده بودم که تونستم همین شال و تاپ رو بخرم . اگه شرایط دیگه ای بود حتما بیشتر خرید میکردم . شب اول شام سمبوسه خوردیم و شب دوم سوسیس بندری رو خونه خانم دایی خوردیم . ناهار رو هم قیمه از بیرون بر گرفتیم و بازم تو خونه خوردیم . چای آماده میکردم و سفره دو نفره مینداختم و دو سه دونه ظرف میشستم . دیگه هرچی باشه پذیرایی یه مرد با یه زن خیلی فرق داره و حتی کم داره ‌ . مخصوصا که ما خانم ها عادت به ظرافت و کدبانوگری داریم . 

درکل تنوع خیلی خوبی بود . خانم دایی خیلی زن آروم و انرژی مثبتی بود . چقدر هم اصرار کرد بمونیم اما نموندیم . خیلی خوب هم پذیرایی  کرد و چقدر از نقاشی که براش برده بودم خوشش اومد .  روحیه خانم دایی به من شبیه تر بود ... ساکت و کم حرف . 

امروز صبح زود ۶:۳۰ بیدار شدم چون ترسیدم دایی کاراش دیر بکنه ، هرکار کردم منو فقط برسونه ترمینال،  ایشون هم گفت نه دایی چطور بذارم با تاکسی بری وقتی داداشت تورو نذاشت 

گفتم دایی من خیلی سال تنها نرفتم جایی داداشم دلش نیومد من اذیت بشم وگرنه من مشکل تنها رفتن ندارم . دایی گفت خب منم نمیخوام اذیت بشی ... یا خداااا ... هرکار کردم راضی نشد و منو رسوند خونه و دوباره برگشت . 

یادم باشه دفعه بعد هیچ رقمه قبول نکنم کسی منو برسونه . والااا . میذاشتید یه کم خودم باشم و خودم . 

حالا خونه م . 

راستش هوای شهر خودم حالی داد بم تو ورود به شهر که نگو . 

هرجا که بری و هرچقدر که خوش بگذره، ‌شهر آدم یه چیز دیگه ست .

و اما فانتزی شیرین زدن یه ساز واقعی رو تونستم محقق کنم ، دایی کلاس سنتور میره و من نشستم پای ساز و زدم . چه کیفی میداد . سنتور از اون سازهای خیلی خوش صداست که هرجور بزنی قشنگ میشه . چند تا تک تراک زدم 

سه روزه ورزش نکردم ، خداکنه فردا صبح باز پاهام قفل نکنن ‌ . 

طراحی هم بازم هارمونی دست باید کار کنم .  این هفته حس میکنم خسته طراحی دست هستم ، اما باید همت کنم . اینجور که استاد گفته خدا بخوااااد جلسه بعد آخرین تکلیف دست رو داریم و بعد میریم آناتومی پا .  خیلی دست کشیدیم خدایی ششششششش ماااااااهههه ‌ . 

دلم برای پوش پوش خیلی تنگ شده بود بیشتر از بقیه . 

راستی تو پست های قبلی کلمه تکفل را تکلف نوشته بودم ، اشتباه شده بود . تحت تکفل بودن یا نبودن درسته نه تکلف