رفتار بالغانه

چند روز شلوغی گذروندم و تا خواهر اهوازی نره اوضاع همینه.  یعنی تمرکز و تایم بندی هام اصلا جور نمیشه.  بدغذایی های بچه ش واقعا در من این سوال رو ایجاد میکنه که این مادرایی که ادعا میکنن چقدر زحمت کشیدن برای تربیت بچه هاشون ، پس کو نتیجه ش .  مادری که نتونه حتی غذا خوردن بچه ش رو مدیریت کنه  ، دیگه نباید ادعای تربیت درست یا مقایسه کنه . واقعا موندم  تو خونه شون چی میخورن .  متأسفانه حلال زاده به دایی ش رفته . ولی فرق زیادی باید بین تربیت مادر من و خواهر من وجود داشته باشه . از دوره جهل و عدم دسترسی  به رسانه های مختلف تا علم هوش مصنوعی   و وفور رسانه های اطلاعاتی ، زمین تا آسمون ها فرق هست .  

بگذریم ... که آب در هاون کوبیدنه. 

روز سالگرد چقدر حسش شبیه روز  فوت بود . خیلی سنگین و طولانی و پر غصه .  برای مراسم استرس داشتم ، حتی گاهی یه موقع هایی از دیدن یه سری ماشین ها که نزدیک میشدن قلبم  تپش می‌گرفت و چند بار این حال بم دست داد . اما خدا رو شکر همه چی خیلی تمیز و خوب پیش رفت . 

تکلیف طراحی رو به جون کندنی رب ساعت پیش تموم کردم اما اصلا اون چیزی نشد که باید بشه .  تا ۱۲ ظهر بیشتر وقت ندارم . 

تکلیف مشاوره رو دوس دارم . باید شش تا ستون بکشم  که هر ستون شامل یه مفهوم هست . ستون اول اتفاق بعد فکر ، احساس ، واکنش بدنی ، رفتار ، رفتار جایگزین یا بالغانه .  

تو ستون اول یه اتفاق رو مینویسم که پیش اومده،  مثلا من نوشتم آشپزی .

تو ستون فکر ، باید اولین فکری که به ذهنم درمورد اون اتفاق  ، میرسه رو بنویسم ، من نوشتم بی توجهی ماما به حال من .

تو ستون احساس  ، باید احساسم رو بنویسم ، حس من عصبانیت  و مورد سوءاستفاده قرار گرفتن بود .

تو ستون واکنش‌ بدنی ، دکتر گفت ببین تو اون لحظه کدوم قسمت بدنت واکنش نشون میده ، که من تو این چند مورد هرچی نوشتم،  اولین فشار به مغزم بوده و واقعا نتونستم  تفکیک کنم . 

تو ستون رفتار ، باید بنویسم دربرابر اون اتفاق چه رفتاری از خودم بروز دادم ، که رفتار من اعتراض بود . 

تو ستون آخر که رفتار جایگزین یا بالغانه هست ، باید رفتاری رو بنویسم که عاقلانه و بالغانه باشه بدون احساس . که من نوشتم ، از عدم همدردی ماما رد بشم و سخت نگیرم . 

درمورد ستون آخر باید یه چیزی بگم . چیزی که الان مینویسم رو تو جلسه بعد به دکتر میگم . 

راستش تو ستون آخر ، غیر از یکی دو مورد تا الان ، هرچی نوشتم بیشتر یه جور تلقین بالغانه بود تا رفتار بالغانه  . چون قلبا و عقلا قبولش نداشتم . منو به کنکاش کشیده ، که واقعا رفتار بالغانه  یعنی چی ؟ آیا هر بار کسی در حق من بدی کنه و من سکوت کنم و ظاهرا بیخیال باشم،  این رفتار بالغانه ست ؟ آیا هر کس حرفی بم زد و کاری کرد ، بگم اشکال نداره منظوری نداشته و ازش رد بشم ، بالغانه ست ؟ 

آیا این بلوغی که قراره نشون دیگران بدم و اونا رو راضی کنم باید خودم رو نابود کنم ؟ خب مسلما نه.   اما اینو میدونم هرچی هست باید بتونه طرفین ماجرا رو راضی کنه .  آیا تو هر رفتار بالغانه ای که از ما سر میزنه ، واقعا از ته ته دلمون راضی هستیم یا بازم میگیم نه حقم نبود اینجوری بام رفتار کنه و من ازش رد بشم ؟!  و از طرف دیگه اگه قرار باشه ما به هر رفتاری واکنش نشون بدیم که اونم واقعا نمیشه . 

همه ما به عنوان یه زن ، در نزدیک ترین روابط با خواهر ، مادر ، مادر شوهر و خواهرشوهر و هم عروس  در تعامل هستیم و در مراحل بعدی با  دوست هامون و بعد با خواهرزاده و برادرزاده ها و عمو ووو ... که ممکنه حتی تو یه مراسمی سالی یه بار اون شخص رو ببینیم و با رفتارش آزارمون بده ، مگه چقدر میتونیم سکوت کنیم و لبخند بزنیم یا چقدر توان داریم بجنگیم و حاضرجوابی کنیم .  

خط وسط این دو نقطه و اون تعادل چیه و کجاست ؟ 

بعدش به این فکر کردم که خیلی از ماها ، همیشه دربرابر رفتارهای مختلفی  که می‌بینیم،  مجبور میشیم سکوت کنیم ، میگیم ولش کن بابا ، چکارش دارم هرچی گفت گفت  ، یا با یه لبخند تلخ وجود خودمون رو زهرآلود میکنیم تا طرف تلخی مون رو نبینه و نچشه . این جمله آخر رو من تو ارتباط با داداش متأهل م همون که خیلی قربون صدقه م میره و خواهر کوچیکه  بارها تجربه کردم . هی گفتم اشکال نداره سخت نگیر ، منظور بد برداشت نکن ، بخاطرش از رفتارهای زنش بارها رد شدم ، گفتم بزرگتره  ارزش نداره با کل‌کل  کردن موضوع بزرگ بشه ، یا وقتی خواهر کوچیکه  قابلمه و ماهیتابه غذا بچه ش رو رو گاز یا تو ظرفشویی  ول میکنه میره ، حس کُلفت ها بم دست میده ، و هربار به خواهرم یا مامانم میگم چرا اینجور میکنه ، مامانم میگه چی بش بگیم ، ناراحت میشه ، داره هر روز میاد و کارای عصرمون میکنه ، حالا کارای عصر عملا فقط یه سرویس دادن به خواهرم هست ، همین . ولی ماهیتابه و قابلمه میمونه یا من مجبورم بشورم یا از تکنیک  به من چه استفاده کنم و بمونه رو دست ماما که بشوره . یا اگه وسیله ای برداره محاله سرجاش پس بده و من یا ماما مجبوریم پسش بدیم ، یه بار هم بعد کلی مورد تکراری که اعتراض کردم ، طلبکارانه جواب داده حالا چه خبره مگه چی شد گذاشتمش اونجا و تا چند روز حرفی با هم نمیزدیم . 

بعدا هم فایده نکرد و این رفتارش بارها تکرار شده و میشه . همین چند روز مراسم،  کلی منو حرص داده . 

خب رفتار بالغانه چیه واقعا؟

نظر شما چیه ؟ 

واقعا خوشحال میشم ذهنم رو باز کنید و مشارکت کنید .