اگه تو گوی را میدیدم

اگه به ۱۱ ماه قبل برگردم و کف دستم هم بو کرده باشم ، یا گوی میچرخوندم ،‌ میدیدم که یه ماه دیگه بابا میره و دیگه برای همیشه نیس . اونوقت همه تلخی هاش رو بیشتر تحمل میکردم و با صبر خودم شیرینش میکردم ،‌ یا شاید براش کارای خاصی میکردم ، میدونم که حتی اگه گوی رو چک کرده بودم بازم ترس مانع میشد که بخوام قدمی جلوتر بردارم . قدمی برای گرفتن یه آغوش یا یه بوس .

مثل همه پنجشنبه های سالی که گذشت،  امروز هم رفتیم سر خاک . بدجور دلم گرفت وقتی یادم افتاد یه ماه دیگه اولین سالگرد فوت بابا هست.  یه سالی که خیلی سخت گذشت اگرچه برای من پر از حرکت های جدید و تغییر بود.  و با دلتنگی و بغض برگشتم خونه و حالا که دراز کشیدم، ‌خاطره های کمرنگ و احیانا جگرسوز ، تو سرم رو شلوغ کردن . و من دلتنگ همون خنده و رضایت یا تعریف سالی یه بار بابا شدم ‌ . که تو صورتم میخندید و یه تعریفی ازم می‌کرد،  مثلا وقتی ماه رمضان  بامیه میپختم ، می‌خورد و کلی لذت می‌برد و می‌گفت خیلی خوب شده و البته سال آخر که با من قهر بود ، سر لج حتی یه دونه هم نخورد ، یا دست کم من ندیدم که بخوره.  تو دلم میموند که چرا برای نفرتش به من ،‌خودش رو از خوردن چیزایی که من درست میکردم محروم  میکرد  . 

دلم براش تنگ شده . برای اون روزهای سرحال بودنش،  زیاد خوردن هاش  ، روزهای سالم بودنش .  اونقدر خاطره های تلخ زیاد دارم که به سختی میتونم روی یه جمله یا یه رفتار از بابا تمرکز کنم . 

دلم براش گرفته  

روحت شاد پدرم .