درباره کلاس و دانش آموزام

از بعد از اون ورک شاپی که رفتم،  بیشتر به حال و احوال بچه ها  سر کلاس دقت میکنم ، نه برای نوشتن هل شون میکنم و نه چیز دیگه ، البته خدایی من قبلا هم خیلی هوای شاگردام داشتم،  اما حالا دقیق ترم . چون میدونم بچه ای که دستش تو نوشتن کُنده ، ناخواسته دچار اختلال دیسگرافیا  dysgraphia  هست ، اختلالی که  بد گرفتن مداد تو دست و عدم کنترل نوشتن روی خطوط دفتر و  کندی نوشتن و حتی گاهی عدم فهم چیزی که مینویسه رو شامل میشه . لازم به ذکر که برای رفع مشکل مداد گرفتن ، یه ابزار پلاستیکی انگشتی هست که به بچه کمک میکنه مداد رو درست بگیره . 

یا مثلا اختلال dyslexia که مربوط به مشکل خوندن بچه هاست . یا حتی اوتیسم و بیش فعالی . 

من تو اون ورک شاپ تا حدی نوع برخورد با اینجور موارد رو یاد گرفتم . و حالا صبورانه تر از قبل با مسائل پیش میرم . 

تو زبانکده  یه کلاسی دارم که دو تا  خواهر برادر ،  و دو تا دو خواهری دارم . تفاوت رفتارها برام خیلی جالب و شیرینه . تفاوت سنی حتی یه سال هم معلومه . اونم چه جور... تو هر چهار  مورد ، بچه کوچکتر اجتماعی تر و خوش روتر و سر زبون دار تره و بچه بزرگتر خجالتی تر ، ساکت تر و مطیع تره . بارها دیدم  اون کوچیکه به بزرگه کمک میکنه یا حتی زیر لبی تقلبی میرسونه ، وقتی راجب خانواده بخوان حرف بزنن بازم اون کوچیکتره  راحت تر برخورد میکنه . 

من که مادر نشدم ، ولی برام جالبه که چی شده یا چی میشه ، یا چه تفاوتی تو نوع تربیت و آموزش کودک تو خانواده هست که منجر به چنین تفاوتی میشه،  شاید حالا این تفاوت برای من از بیرون ماجرا شیرین هم باشه،  اما چون خودمم تا حدی با خواهر کوچکترم تجربه ش کردم و گاهی یه جاهایی پررنگ تر شدن خواهر کوچیکه بخاطر همون سر و زبون داری بیشتر ، باعث ندیده شدن یا کوچکتر دیدن من شده ، در آینده هم برای بچه های الان باعث کاهش اعتماد به نفس فرزند بزرگتر یا هر حس بد دیگه ای بشه.  

من که تجربه ای ندارم و الان فقط به نوع حمایت گری خواهر کوچکتر نسبت به اون بزرگتره لبخند میزنم . به شیطنت هاش و اعتماد به نفسی که داره و از اون طرف سکوت و آرامش خواهر یا برادر بزرگتر که گاهی دلم رو میسوزونه . 

دنیای بچه گی خیلی شیرینه.  من این روزها بیشتر از قبل تو بحرشون میرم و دل به دل شون میدم . 

ترم پیشخوانی تابستان قلمچی هم از فردا شروع  میشه و خوبه که عصرا کم کم داره دوباره پر میشه . 

راستی موندم پیاده روی م رو چکار کنم که بتونم ادامه ش بدم . هوا خییییلی  گرمه یعنی حتی تو خونه هم من گرممه.  دمای معمول هر روزه مون ۴۵ و ۴۶ درجه ست . باد گرم و آفتاب داغ . هر چی هم فکر میکنم مسیر خنک تری هنوز پیدا نکردم که کمتر گرما بکشم . هفته پیش اصلا نرفتم از ترس گرمازدگی.  فردا روز پیاده روی منه و هنوز نمیدونم برم یا نرم و یا از کدوم مسیر برم . به خودم میگم بیا تابستان ها برو باشگاه و زمستون پیاده روی  کن ، اما واقعا نمیخوام هزینه دیگه ای به خودم تحمیل کنم ،‌ و بدنم هم کشش و قوای قبل رو برای انجام حرکات نداره،  فعلا تو این بخش بلاتکلیف  هستم . ببینم فردا میتونم مسیر جدیدی پیدا کنم .