دو دونه کُنار

روزایی که میرم پیاده روی تو مسیرم تک و توک درختای کُنار هست که بارشون رو زمین افتاده ، اکثرا پلاسیده و خشک و پژمرده هستن و خب من دستم نمیرسه که مثلا بخوام بچینم ، اما معمولا روزی دو تا دونه تازه و سرحالش رو زمین میبینم و برمیدارم میخورم . همین دو تا کُنار کلی مزه میده . من خیلی کُنار دوس نیستم اما همین دو تا دونه رو بخاطر خاطره ش میخورم . خاطره بابا که وقتی پیاده میرفت بیرون و می اومد یه مشت پر کُنار می آورد و می‌گفت بخورید و گاهی که چند بار به من تعارف میکرد من در حد یکی دو تا سفت و تازه ش برمی‌داشتم.  

به یاد اون میخورم و پای هر درخت کُنار یادش میکنم . 

اوضاع خواهرم همچنان همونقدر بده و شب ها نه اون راحت می‌خوابه نه ما . با این یادآوری که قرص خواب هم امتحان کردیم و روز بعدش با عوارض گیجی بیشتر و ناتوانی حرکتی مواجه شدیم . یعنی هر راهی میریم ، یه جاش میلنگه . حس میکنم تحملش هم دیگه کم شده ، نسبت به یه عمر عدم گلایه از وضعش ، حالا خیلی بی تابی و ناله میکنه .

.

 حس و حال بیشتر حرف زدن درباره ش ندارم . ولی میدونم متأسفانه انگار حالا حالاها این وضع ادامه داره و دیگه همون خواب معمولی رو هم نداریم . 

یه حقیقتی خیلی اذیتم میکنه و اونم اینه که وسط همه این خستگی ها و بیخوابی ها و بدو بدوهای زندگی ، چقدر ساره کمرنگ تر از بقیه دیده میشه .  به این نتیجه رسیدم که باید بیخیال خیلی از حرف ها و رفتارهاشون بشم . 

بابت نوع تفکر مامانم راجب بیرون رفتن های دخترا خیلی افسوس میخورم . خیییلی.