عذاب عظیم

دیروز پرستار اومد مرحله دوم درمان و تعویض پانسمان رو انجام داد ،‌ به گفته ایشون وضع زخم رو به بهبوده.

  اینقدر خسته م از زندگی  که خدا میدونه ، از بس شب و روزم عین هم شده . با خودم کلی کلنجار رفتم تا خودمو قانع کنم که ساره تو باید روتین خودت رو پیش ببری ، بلند شو بپوش برو پیاده روی . هوا هم افتضاح  گرمه . اما هی به خودم میگم نباید بشینی تو خونه . باید بری .

مامانم بیشتر وقت ها دم دست خواهرم نیس و جایی می‌خوابه که صدا بش نمیرسه ، اونوقت من باید از پذیرایی بلند شم بیام بالا سر خواهرم و هی اینور اونورش کنم ،‌  از طاقتم خارج شده بخدا . ظلمه بخدا . 

اصلا از شور و انگیزه افتادم . یعنی این وضع تا چند ساله دیگه ادامه داره !  چه عذاب عظیمی .  

فردا به یه ورک شاپ انگلیسی  دعوت شدم ، مهمان افتخاری .‌.. حوصله ندارم برم اما گفتم فرصت خوب رو نباید از دست داد . بقیه هزینه میدن من دعوت شدم . قراره مدرکش هم بدن که ظاهرا خیلی هم معتبر هست .  

خواهرم میگه بیشتر تحملم کنید.  مگه ازین بیشتر هم داریم . من اندازه جسم و روحم تحمل دارم نه بیشتر . همه عمرم ازین بحران خواهر به اون یکی وارد شدم و همه رو تحمل کردم . دیگه چقدر صبر برام مونده مگه .  چقدر فکر میکردم  عدم حضور بابا ، باعث آرامش در بعضی از مراحل زندگیم میشه ، اما از وقتی فوت کرد روز خوش نداشتیم و حال خوب نفهمیدم چیه . 

ببخشید اگه غر زدم .