جلسه پنجم مشاوره

چند روز پر تنش و اعصاب خوردی رو با خواهرم و حتی مامانم سر کردم . اونقدر بم فشار اومده بود که امروز درخواست جلسه اورژانسی  از دکتر کردم با اینکه از تکالیفی  که داده بود من فقط نامه به خواهرم رو نوشته بودم . اصلا وقت نکردم اون دوتا رو بنویسم .  دکتر هم بم برا ۱۱ ظهر وقت داد ، پیاده  روی نرفتم ، دل و دماغ نداشتم.  

یه دغدغه کاری هم برام پیش اومده  که باعث شد بخاطرش با چند نفر مشورت کنم و از اونا اطلاعات  و خبرهایی دستم برسه که ناراحتم کنه . 

پیشنهاد تدریس پایه دهم بم شد اما اختیار نه گفتن  نداشتم  ، چون ممکن بود کم کم بقیه کلاس ها رو ازم بگیرن . و با اینکه ساعتش برام خیلی راحت نبود فعلا  قبول کردم . 

نمیدونم چرا با این همه تلاش و صداقتی که به خرج میدم ، اون جواب اصلی و درست رو تو زندگی و کارم و خانواده م نمیگیرم . نه خانواده  و خواهرم قدرم رو میدونن و نه تو محیط کار جواب صداقت و وجدان کاری م رو میگیرم . 

امروز باز هم ناامید شدم از همه چیز و همه کس . 

این چند روز از مادرم ، خواهرم  ، کارم و زندگی ناامید شدم . 

مشاوره فشرده ای داشتم با گفتنی های زیاد . قشنگ حس کردم دکتر از این همه بدبختی من ، داغ کرده . و بعد دادن راهکارهایی مثل کمتر تو خونه موندن و یه هفته رفتن جایی که خونه نباشم،  گفت اگه حرف های منو انجام ندی واقعا نمیتونم بت کمک کنم . 

منم که نمیتونم برم جایی ... چون جایی رو ندارم . چون برنامه تور جور نشده  و من بار اول رو ترجیح میدم با کسی برم  و هنوز اون شخص و شرایط پیدا نشده ، چون به قول دکتر وابسته شرایط دردناک  کنونی شدم ، چون جرات ندارم ولشون کنم . خییییلی  خسته م . بازم کم آوردم . 

از دکتر پرسیدم اگه به جای من خواهرم به شما زنگ میزد و میگفت خواهری ازم پرستاری میکنه که باش راحت نیستم و اذیتم ... چی بش میگید !  گفت بش میگم حق داره ، اونم باید زندگی خودش رو بکنه و شما باید از خواهر برادرت بخوای برات پرستار بگیرن که هم تو هم اون تو راحتی باشید . 

بخدا خیلی درد داره که بخاطر بیماری  خواهرم ، رابطه مون شکراب میشه ، و هیچ وقت موضوع  دیگه ای برای بحث و حتی دعوا نداشتیم  غیر از کارهاش . من از عاشقانه های پدر و مادری محروم بودم و هستم ، یعنی  حالا باید با عاشقانه های خواهری هم خداحافظی  کنم ؟!  و فشار خیلی زیادی رو باید تحمل کنم ، فشار فیزیکی کار یه طرف و فشار روانی اون که بدتر . فشار درگیری با افکارم ، عقلم  ، احساسم و عذاب وجدانم .  برزخی شده این زندگی . 

به خودم میگم  اینقدر دست و پا نزن ، همینه که هست . میخوای نمیخوای باید وظایفت رو انجام بدی ، پس بیا پذیرشت رو بالاتر ببر ، به خواهرت برای همه چیز حق بده و کنارش به صبر و مهربونی بمون . و مشکلات کاری رو هم اینجور به خودم میگم که تو هر جایی باشی یه سری مشکلات کاری هست یا با نفر کناری ت یا با رئیس  یا مدیر داخلی ، یا مشکل پرداخت یا سختی کار و هرچیزی.  پس خودت رو ناراحت نکن و به مسیرت ادامه بده ، چون فعلا راه حل دیگه ای برای هیچ کدوم نداری .  برای خواهرت پرستار نمیارن به هزار دلیل و کار بهتری هم که فعلا تو گزینه هات نیس . 

از اجبار همزیستی کنار عزیزترین آدمای زندگیم ، آزرده و نابود شدم . 

از پشیمونی  و حسرت های بعد از نبودن شون پر از ترس و دلهره  میشم . 

چند ماهی بود حس میکردم با همه مشکلاتی که بود ، من سبک تر بود و اون حالت رعشه و لرز و تپش قلب حین بیدار شدن از خواب و یا میان خواب ، راحت شده بودم ، ولی دو روزه که دوباره دارم این حال بد رو تجربه میکنم ، کل بدنم به رعشه میافته در حد یکی دو دقیقه . تپش قلب میگیرم  و حس میکنم انگار از لبه دره کسی منو هل داده پایین . 

پ.ن  طراحی میکنم حتی تو این حال بد ، البته بی نظمی داشتم تو برنامه هام . مثلا پیاده روی  نرفتم و طراحی طبق روزبندی م پیش نرفته ، از فردا ساعت  ۱۲ تا پس فردا تایم تحویل کارم هست . یعنی تقریبا یه روز دیگه وقت دارم .  تنها چیزیه که برای دلم مونده و حالم رو خوب میکنه و گذر زمان رو حس نمیکنم . 

کمتر وب گردی و اینستا گردی میکنم . متأسفانه  کمتر به روابط تلفنی م میرسم . و از این ناراحت میشم که یه دفعه یادم میافته مثلا یه ماهه به فلانی پیام ندادم یا زنگ نزدم . 

اینجا اومدنم هم بیشتر شب شده برای نوشتن پست  یا شما رو میخونم و گاهی کامنت میذارم . 

اصل مطلب اینه که باید به تلاش خودم ادامه بدم باید این زندگی رو شکست بدم ، یا باید منو بکشه یا کوتاه بیاد و آرزوهام رو بم تقدیم کنه . 

من غصه میخورم ، خسته میشم ، ناامید میشم ، اما متوقف نهههههههههه.