جلسه چهارم مشاوره

امروز جلسه چهارم رو هم بخوبی گذروندم ... وقتی مشاوره میگیرم  انگار یه چیز خوشمزه خوردم  . یه حس خوب و شیرین بم دست میده . اما زود ۴۵ دقیقه م تموم میشه ، تازه این وسط هم ممکنه کسی بیاد و مجبور بشم قطع کنم و تایمم هدر بره مثل امروز.  

پ.ن  من گزارشات جلساتم رو اینجا مینویسم شاید طولانی  و خارج از حوصله  شما باشه ، و شاید برای بعضی ها کمک رسان و مفید باشه . اما برای خودم هم یه تکرار و مروره و هم آرشیو برای آینده .

نامه بابا رو برای دکتر خوندم . آخر نامه بابا نوشته بود من هم زندگی نکردم ، من هم تو کمبود و درد و بیماری بچه هام نابود شدم  . گریه م گرفت  و  دکتر گفت چرا گریه میکنی منم از حسرت و پشیمونی هام حرف زدم . گفت وقتی میگی حسرت اولین چیزی که به ذهنت میرسه چیه ، اولین چیزی که از ذهنم رد شد آرزو بود ، بش گفتم آرزو ... تعبیر خودم این بود که حسرت من از  یه آرزوی از دست رفته نشأت  گرفته ، گفت آرزو که میگی چی میاد تو ذهنت ، گفتم هدف ، از هدف چی میاد گفتم تلاش . و گفت پس تلاش کن ، گفت از تلاش و راحتی تو پدرت هم خوشحال میشه . 

گفت چکار میخوای بکنی که اونو خوشحال کنی ، گفتم فعلا ذهنیتی ندارم ، و الان  خواسته ناخواسته باید تو مسیر اهداف و خوشحالی های خودم تلاش کنم و مسلما درپی اون بابا خوشحال میشه . باید کارایی برا خودم اول بکنم و یه چیزایی که این همه سال از دست دادم،  برا خودم بسازم . 

از کارایی که دیشب براتون نوشتم  برا ایشون تعریف کردم کلییی ذوق کرد و بم گفت آفرین چقدر خوب داری رشد میکنی  خودمو عین یه درخت کوچولو تصور کردم سبز و تازه و پربرگ و درحال رشد . 

درمورد احساس گناه حرف زدیم . اینکه من اگه کاری رو برای اهل خونه انجام نمیدم کاملا حق دارم چون زیادی شده چون سالهاست دارم انجام میدم و حالا خسته شدم و حق دارم که نخوام انجام بدم و این بدجنسی نیس و نباید به خودم احساس گناه بدم . 

من خیلی به خودم احساس گناه میدم ، خیلی زیادی عذاب وجدان میگیرم ، زیادی به اطرافیان  و نیازهاشون  توجه میکنم و همه اینا باید به تعادل برسه . و واقعا باید بیشتر رو کارها و رفتارهام تمرکز کنم . باید یاد بگیرم یه سری بسترهایی براشون ایجاد کنم که مجبور بشن خودشون کاراشون رو کنن ، مثلا خودم رو بیشتر به کارهای شخصی خودم مثل طراحی یا ترجمه یا مطالعه یا هر نوع کار شخصی ، مشغول کنم که اونقدر منو بیکار نبینن و خودشون رو تکون بدن و همون کار کوچیک رو انجام بدن به جای اینکه منتظرم بمونن یا صدام کنن . 

باید صبوری کنم  دربرابر خودم . دربرابر این تغییرات  و نافرمانی ها . 

وقتی میگم نافرمانی ، چقدر خودم رو شبیه کل زنان ایران میبینم که همه اونا با هم از یه چیزی درد میکشن و دنبال نجات خودشون هستن و من تنها تنها به اندازه همه اون ملت زنان ، باید تلاش کنم نافرمانی کنم تا بتونم به طبیعی ترین و ساده ترین حقوق خودم برسم . انگار من نمادی از یه ایران یا ملت مظلومم که تازه بعد از ۴۰ سال میخواد انقلاب کنه و خیلی چیزا رو عوض کنه . خیلی گناه دارم خدایی . اما منم به امید پیروزی ادامه میدم . 

تکالیف جلسه بعد 

_ نامه به ساره در سال ۱۴۱۵ تو شرایطی که هنوز تو همین خونه ست ، هنوز پرستاری میکنه . وای حتی تصورش برام چقدر دردناک  بود وقتی دکتر گفت . الانم واقعا نمیدونم چی بنویسم و چی بگم اگه قراره ۱۵ سال دیگه همین وضع باشه . خدایی همین الانم ذهنم هنگ کرد . جگرم سوز داد . 

این تکلیف رو دکتر گفت چون میخواد منو تحریک به انجام کارهای بزرگتر بکنه ، چون حرص میخوره که من چرا زندگی نکردم همه این سالها و باید یه اقدام خاصی کنم . 

_ نامه دوم به ساره در سال ۱۴۱۵ ، که ساره از اون خونه رفته ، یا ازدواج کرده یا مستقل شده برا خودش و حالش خوبه . 

خب این یکی مسلما شیرین تره چون آزادم توش تخیل کنم و آرزو بر جوانان حرام نیس . 

_ نامه سوم به خواهر بیمارم . 

راستش راجب مسئله ترجیح اون خواهرم به من ، حرف زدیم . دکتر واقعا عصبانی شد . گفت هم کارش بکنی هم تازه قبول کنه تو براش اون کارو بکنی یا نکنی !  گفت دختر تو اون زندگی چی بدست آوردی ؟  و بعد حس همه این سال‌های منو راجب خواهرم پرسید ، بدون احساس گناه و بدون توجه به اینکه اونم واقعا تو شرایط بیماری و ناچاری ش به من احتیاج داره . 

منم گفتم احساس خشم دارم و همه عمر روزایی که واقعا حس بدبختی میکردم دو عامل رو مهمترین عامل میدونستم پدر و خواهرم بخاطر بیماریش نه خودش .  همین حالا هم حس خجالت دارم .  من اینو فقط به دکتر میتونستم بگم چون ایشون علمش رو داره و چون داره مشکلات منو ریشه یابی میکنه و اینجا نوشتم  چون راحتم . 

درکل تکالیف این سری خیلی سنگین و سخت و زمان بر هستن .  یعنی باید براشون تایم ایجاد کنم . ولی خوبیش اینه که گفت تماس بعدی سه هفته دیگه هم بشه اوکیه .  منم نفس راحت کشیدم .