قلب مچاله

انگار همیشه باید یه چیزی چنگ بزنه به وجود من . 

هربار یه جور دردناک تر ، متفاوت تر . 

یه بار درد خواهر یه بار برادر یه بار مادر ، یه بار کار .... آره هیچی از کار نگفتم و توان گفتنش نیس اونقدر که خنجر از پشت پرقدرت بود ، 

و حالا درد پدر ...

نمیشه تصور کرد مردی که تمام روز تو خونه راه می‌رفت،  قوی و سالم بود ، حالا تمام وقت خوابیده ، مگه تایمی که به زور قبول کنه چیزی بخوره یا بره دسشویی.  

چرا من همیشه با دردهای به این بزرگی آزموده شدم ؟

باید بنویسم از هر کلمه و ترسی که داره تو قلبم قلمبه میشه . 

ترس از دست دادن .

از بغض هایی که به زور خفه میکنم . از همدردی های خواهرانه مون از ترس از دست دادن . 

همه مون تو حیرت و تعجب هستیم . چطور اینطور شد ؟ 

دلم میخواد زار بزنم ، من اونقدر تحمل ندارم بخدا ... دیگه خییییلی  ضعیف تر و کم توان تر از قبل شدم . کم صبرتر . 

درحال پیگیری یه فوق تخصص  تو شیراز هستیم ، چند پزشک تو مطب بمون معرفی کردن ، چون بیمارستان ها نوبت های خیلی دیری دادن ، داداشم داره بررسی ها رو میکنه ، که هرچه زودتر شاید همین فردا برن شیراز و درمان رو پیش ببرن . انشاالله که حتما درمانی هست ، انشاالله که نتیجه میده ، انشاالله که حالش خوب میشه و برمیگرده خونه . 

راست گفتن  پدر ستون خونه ست ، پدر مفهوم وجود اعضای خانواده ست . چقدر من دیر این چیزا رو درک کردم و باور.  چقدر دور بودیم از هم . 

دیگه حالا میفهمم که اگه خدای نکرده نباشه ، خیلی چیزا باش میره .

شاید کنارش خیلی حس امنیت نداشتم اما بدونش هم نخواهم داشت . 

چقدر آشفته ست افکارم . 

چرا باید تو این نقطه قرار بگیرم که اینقدر با داشته و نداشته هام  کلنجار برم . با همه پدر دخترانه هایی که لمس نکردم اما حالا بدجور   ترس از دست دادن شون  به قلبم فشار میاره .

قلبم مچاله شده .

برای بابام‌ دعا کنید . هنوز راه حل هست . هنوز امید هست .