برای پدر

چطور میشه گاهی یه دفعه اینقدر زود دیر میشه . 

من روزای زیادی رو از عمرم اشک ریختم برای اختلاف هایی که با پدرم داشتم . 

این روزا اشک میریزم برای اینکه نگران حالش هستم ، چون براش خییییلی ناراحتم . 

با عجله خودم میرسونم خونه که بپرسم حالش چطوره ، غذا خورده یا نه ؟ از جاش بلند شده یا نه ؟

اگه بشه براش لقمه آماده کنم و صبونه بذارم مامانم ببره . 

وقتی میره تا سرویس بهداشتی حتی شده از دور ، از پشت در یا پنجره حواسم بش باشه ... حتی اونقدری به خودم جرأت بدم که برم دستش رو بگیرم و برسونم تا جایی . 

هنوزم از ارتباط و نزدیک شدن میترسم 

دلم میخواد دستاش رو بگیرم و همونطور که از بقیه پرستاری کردم ازش پرستاری کنم ، کنارش باشم تا هرکاری داشت براش انجام بدم . 

و از طرفی اصلا دلم نمیخواد بخاطر مراقبت و نزدیک شدنم ، حس بدی مثلا عذاب وجدان بگیره . اصلا دلم نمیخواد به چیزهایی که گذشت فکر کنه . 

خیلی لاغر و ضعیف شده ، همه مراحل درمانی رو رفتیم و چندتا مطب ، ظاهر  امر وجود یه چیزی مثل سنگ تو مجرای  صفرا ... یه همچین چیزی ... 

نمیتونه غذا بخوره ، چشماش و پوستش به زردی رفته . 

و احتمال  سیروز کبدی 

فقط تو دو هفته یه دفعه اینجور شد . البته تقریبا یه سال بیشتر هست که خیلی بدغذا شده ، همش میگه نمیخورم و گرسنه میموند . 

حالا به اصرار  یکی درمیون بتونه چیزی بخوره . 

حتما من بیشترین کسی خواهم بود که از نبودنش اذیت میشه ، چون فرصت عاشقی رو از دست دادم ، چون دلم خیلی چیزا میخواست و نشد که کنارش تجربه کنم . 

امیدوارم که حالش خوب بشه ، سرپا و قوی بشه مثل قبل ، نمیخوام اذیت بشه .

رفت و آمد هم زیاد داشتیم ، و همین فشار عصبی رو بیشتر می‌کرد،  مخصوصا وقتی  تبدیل میشه به مهمانی و باید پذیرایی و پخت و پز بکنیم . 

من صبح یه سری کارا میکنم میرم کار و ظهر میرسم ، بیشتر روزا تا لباسام  عوض میکنم باید بایستم پای گاز . 

داداشم هم مسئولیت هاش بیشتر شده ، بالاخره پسر به پدر نزدیک تره ، مخصوصا تو این شرایط.  گناه داره بچه کوچیکه خانواده . 

من اصلا دلم نمیخواست  این روزها رو ببینم ، نمیخوام اذیت شدنش رو ببینم