کما

توی یه خواب عمیقی فرو رفتم که همیشه آرزوشو داشتم . 

همه اون روزا که خسته نفس کشیدن بودم .

خسته راه رفتن 

خسته همراهی و صبوری

همون روزا که خواب به چشمم نمی اومد و آرزو تو دلم جا نمیگرفت و امید پرپر میزد برای پریدن از قفس خالی و سرد قلبم .

همه اون روزا دلم یه خواب عمیق میخواست 

یه بلیط یه طرفه 

بی خداحافظی 

بی مقدمه 

بدون حتی یه ثانیه ، که به من داده بشه برای خداحافظی 

اونقدر سریع بال زدم که خودم موندم تو حال خودم ،

مگه میشه با این شتاب رفت همه اون سال‌های تلخ و حرکت لاک پشت وار ساعت ها و روزها رو 

مگه میشه اون پاهای سنگین رو که گاهی نای یه قدم جلوتر رفتن نداشت ، حالا تبدیل به بال شده باشن فقط برای پرواز 

برای رد شدن از هرچیزی که عین قلاده به گردنم بود و عین پابند به پام

با یه لب میخندم و نفس راحتی میکشم و بعد همون لب رو گاز میگیرم وقتی تو آینه چشمام فقط اشک میبینم و تو سر کوبیدن ، التماس و نذر و نیاز که تروخدا چشمات رو باز کن ، حالا خیلی زوده که بری ، چطور دلت اومد اینجوری بی‌خبر بری ، من بعد تو میمیرم و من ها بعد تو جون میکنن تا شاید بعد یکی دو سال سرد بشن از آتشی که داره وجودشون رو میسوزونه. 

و تو آروم خوابیدی عین یه بچه ، نه عین یه عروسک ، به همون زیبایی ، با چشمان بسته و تن بی جون و بی حرکت 

دنیا رو اشک عزیزانت میبره اما تورو خواب برده . 

چه لبخند قشنگی ..‌

صد افسوس 

خیلی ذهنم آشفته و ناراحت خواهر زن داداشمه. 

ببخشید که شنبه تون احیانا بازبا  پست تلخ من شروع شد . امیدوارم  به جاش عمرتون به شادکامی سر بشه . 

بارها چنین چیزی رو برای خودم تصور کردم و حتی براش نقشه کشیدم . حتی چندین ساله که تو سایت اهدا عضو ثبت نام کردم . 

شاید اونی که میره خیلی خوشحال باشه ، اما وااااای به حال و روز نداشته مونده ها .