پشت چراغ قرمز

یه فاصله ای سر همین جمله موندم و موندم که از چه کلمه ای شروع کنم و از چی بنویسم . 

کِرسِر عین چراغ راهنما داره میزنه  و منتظر حرکت منه . ( کرسر به این خطی که هی میره میاد تا شما تایپ کنید ، میگن ) . 

انگار که پشت چراغ ماتم برده به یه جایی و همه دارن بوق بووووق میزنن اما من تو عالم خودم نیستم و نمیدونم وقت حرکت شده . 

تو همین حالت پشت چراغ ، کلی ماشین و جمعیت میبینم که با عجله در حال گذر هستن ، بارون تندی زده و برف پاکن ماشین بی وقفه چپ و راست میشه . فرصت نمیکنه بارون روی شیشه جلو رو پاک کنه . هوا سرده و من با اینکه کلی لباس پوشیدم اما هنوزم سرما رو حس میکنم . نورهای قرمز زیادی جلوی ماشینم میبینم و گَه گاهی یه کلاچ و حرکت کوچولو و دوباره ترمز . اما وقفه طولانیه . هیاهوی زیادی هست.  آدمای تو خیابون و تو سرم همه با هم دارن با صدای بلند حرف میزنن ، این وسط هم گاهی یکی یقه منو میگیره و گاهی خودم یقه خودم رو میگیرم . 

پشت این چراغ قرمز چه خبره !

پشت این کرسر چه خبره! 

همه آنچه که الان نوشتم ، همین حالا پشت کرسر یه دفعه خلق شد ، نه قرار بود اینجوری شروع کنم و نه بش فکر کرده بودم .  خوووب شد ... حداقل با یه تصویرسازی قشنگ شروع کردم اگه بقیه ش بد شد شما مثل همیشه ببخشید .

خستگی ها و مشکلات خونه ، منو هر روز تا خود جهنم میبرن و میارن . تا مرز جنون و تا نفرت از زنده بودن . هرطور با خواهرم تا میکنم که بهبودی داشته باشه و یا طوری پیش بره که من کمتر تو زحمت بیافتم ، نمیشه که نمیشه . قرص رو ترک کرد و براساس مطالعات خودش دستور داد براش قرص خریدن ، و مثلا داره درمان میکنه .. اما منو اذیت کرده با سرویس هاش . وقت و بی وقت . 

و من نمیدونم گناهم چیه که دارم مجازات میشم . 

من به اینکه اون چه گناهی کرده که تو این حالت هست ، کاری ندارم و واقعا به این فکر نمیکنم که اون داره مجازات میشه .

لزوما گناهی درمیون نباید باشه که تو زندگی گرفتار و بیچاره بشی مثل ساره ، اما اسمش میذارن تقدیر و سرنوشت و ماله میمالن به هممممممه چی .

من دقیقا راجب خودم حرف میزنم و قضاوتی از اون ندارم . 

تا همین امسال من ۲۰ ساله که دارم ازش پرستاری میکنم . بییییییسسسست سال ، یه عمرههههههه.  

دقت کنید انگار خلق شدم برای بیهوده زیستن . 

۱۶ سال کار بدون بیمه و آینده ‌

۲۰ سال پرستاری هم که جوونی م و جسم و روحم به پاش نابود شد و رفت .

فقط کاش یه ذره بیشتر مراعات می‌کرد.  

نمیام بنویسم چون یا وقت ندارم یا حس و حال . بین کتاب و درس ها گیر کردم . 

دوره رو ثبت نام کردم و از آذر شروع میشه از اواسط آذر . یه سری تکلیف تا شروع کلاس باید انجام بدم . 

گوش دادن به آهنگ خارجی و دیدن فیلم زبان اصلی و مطالعه کتاب معرفی شده ، همه اضافه شدن به بقیه فعالیت هام . 

گاهی به خودم میگم که چی آخه ساره ... 

چقدر دیگه باید بخونی و چقدر باید تلاش کنی ... 

و چقدر هزینه و بدهی داشته باشی . یعنی عجیب این چند ماه آخر ، بی درآمد بودم و تازه خرج های زیادی برام پیش اومد و بدهی رو بدهی و حتی برای ثبت نام دوره زبانم مجبور شدم از پس اندازم خرج کنم . ولی لازم شد دیگه و تو  این مقطع ، این هزینه ها لازم بود . 

خوبه یه دوستایی دارم که اینقدر خوبن .. که یا خودم بگم آقا پول لازم دارم بم قرض بده اما شاید تا حداقل یه ماه دیگه نتونم بدم ، یا میگم به محض اینکه ترجمه یا خصوصی گیرم اومد پولت برمیگردونم.  

یا خودشون اونقدر خوبن که وقتی متوجه میشن دستم خالیه ، خودشون میان با دل و جون بم پیشنهاد میدن ، تعارف نمیکنن . 

من مدیونم به محبت این دوستام.  دینی که ادا نمیشه هیچ وقت.  شاید پول رو برگردونم،  اما اون لحظه رو و اون زمان و حس لطف و محبت شون رو نمیتونم برگردونم و جبران کنم . 

فقط دعاگو هستم که همیشه تن شون سلامت و دل شون شاد باشه . غصه تو دل شون راه نداشته باشه و درمونده زندگی نشن . 

دعای خاص من اینه : الهی هیچ وقت درمونده زندگی نشید . 

چون من درمونده م و کاملا میفهممش.  

این جمله رو اگه به کسی بگم ، پررررررِ حرفِ . یعنی براش دعا میکنم از هر عذاب و دردسری و مشکلی به دور باشه انشاالله.