سانس تخصصی خودم

بیخود نبوده یه موقع هایی دلم خواسته یه سانس زمانی جدایی قبل از شروع شدن روز ، داشته باشم . یعنی چی !!! 

یعنی اینکه بتونم قبل شروع روتین هر روز یه تایم خاصی فقط برای خودم داشته باشم ، تو اون سانس فقط کتاب بخونم،  فقط یوگا و مدیتیشن کنم ، فقط ورزش کنم ، فقط موسیقی  لایت گوش بدم،  فقط نقاشی کنم ، فقط خیلی خفیف و سبک برقصم از نوع رقص سما ،  و شاید فقط های بیشتری که الان حضور ذهن ندارم براشون . 

یعنی کلمه فقط به معنای مطلقش...

نه اینکه اول بلند شم سرویس بدم به خواهرم بعد برسم به کارای خودم . 

من واقعا به اون زمان نیاز دارم ، دلم میخواد صبح زودتر یا همون ۵ صبح بیدار بشم ، به شرطی که نخوام ذهنم و جسمم رو از همون پا شدن اول از تو رختخواب،  خرج یکی دیگه کنم.  

جوری از جام بلند بشم که انگار کسی تو زندگیم نیس ، انگار قل و زنجیری به پام نیس . رها و آزاد عین یه پر . 

همین جمله " رها و آزاد عین یه پَر "  ،، باعث  شد خودم رو با یه لباس حریر سفید و بلند و موهای قهوه‌ای ای سوخته و صاف تا کمر رها و وِل تصور کنم . یه خانم موفق و پر انگیزه که همین که پای اولش رو از رو تخت ( البته تخت ندارم تصور می‌کنم که دارم ) میذاره رو زمین که قد راست کنه و روزش رو شروع کنه ، هزار تا هدف و برنامه خوب داره برای روزش . 

پشت میز کارش میشینه و گام به گام هدف هاش رو پیش میبره.  

حالا من با اینکه ۷ صبح بیدارم اما عملا  گاهی تا ۱۰ صبح هم نمیرسم کاری برای شخص خودم کنم ، و نمیتونم برنامه فردا صبح  رو با تمرکز و قطعیت بچینم چون همیشه اولویت با اعضای خانواده م بوده . 

گاهی فکر میکنم خانواده برای من یه مفهموم دردناک  داره... شاید بگید چه دختریه این . بله خب حق دارید ، قضاوت آدم ها از روی کلمات قاعدتا نتیجه دیگه ای غیر از این نداره . اما واقعا خانواده برای من به مفهموم  مانع و دردسر پررنگ تر بوده تا مفاهیم مثبت دیگه.  نمیگم خانواده م صدرصد  بد نههه ، هر آدمی خوبی ها و بدی هاش رو با هم داره . خودِ من هزار عیب و نقص دارم،  هزار گنداخلاقی دارم ، حتی تو درون خودم هم نمیتونم بگم من بی عیبم.  

خانواده برای بعضیا یعنی پشت محکم ، یعنی عشق ، یعنی امید و انگیزه پیشرفت . 

یعنی مادر و پدری که برای پیشرفت همون یه دونه بچه ، از خوشی ها و خودخواهی های خودشون میزنن که اون بره خارج از کشور ،  مستقیم مثال زدم به خارج از کشور ، که دیگه بدونید این پدر و مادر از هرچیز کوچکتر و بزرگتر تو این مسیر رد شدن فقط بخاطر خوشبختی بچه شون . و خیلی عاشقی میخواد که عشقت رو ، جگرگوشه ت رو رها کنی بره دنبال زندگیش و چنان محکم پشتش وایسی  که هیچ ترسی تو دلش ریشه نزنه .

اصلا بحث من سر صبح زودتر بیدار شدن خودم بود و واقعا نمیخواستم از خانواده حرف بزنم . ولی مگه میشه ساره خانم ..‌ تو در مرکز اون خانواده احاطه شدی چطور میتونی از چیزی بگی که اونا توش دخلی نداشته باشن . 

بگذریم ... من برم یه کم دیگه کتاب پنج صبحی ها رو بخونم بعدش وقت کنم باید بشینم پای مطالعات زبان انگلیسی  م .