سکوت بی برقی

از صبح زود برق نداریم تا همین الان که دارم مینویسم . 

خوبیش اینه که دو روزه که  شرجی نیس  . البته طبق تجربه هر ساله ما تا آبان و آذر هم شرجی و گرما داریم . 

یه سکوت دلنشینی بود اول صبح خیلی لذت بردم ‌‌. 

آخه تو خونه ما در حد محال پیش بیاد که سکوت باشه . همیشه غیر از صدای وسایل برقی ضروری ، صدای تلویزیون  و آقا خونه رو همیشه پر میکنه . بچه‌ها هم که بیان اخبار و حرف زدن و کلا شلوغی . 

رفتم تو حیاط صورتم بشورم و یه حال خوبی بم دست داد یعنی  همین که شرجی نباشه ما میگیم خنک 

دلم خواست برم سفر.  تنها هم که نشه ولی با خواهر برادر میرفتیم خوب بود . خیلی دلم میخواد برم شیراز و کوحمره تو خونه باغ دوستم . 

زندگی همه چیز  رو برام  تبدیل کرده به حسرت ... حتی سکوت خونه رو . حتی نشستن تو هوای آزاد . 

حالا بعضیا خسته میشن از سوت و کوری خونه هاشون . خب متاسفانه آدمیزاد همینه به چیزی که داره قانع و راضی  نیس و استاندارد آدما خیلی با هم فرق داره . 

یا بعد یه مدتی زود اون شرایطی که آرزو میکردی ، رنگ و لعابش از دست میده و تکراری میشه و حتی باعث دلزدگی.  و این طبیعت  آدمیه که باعث ایجاد تغییرات  جدید و پیشرفت و حرکت میشه وگرنه اکه قرار بود به هر نقطه برسیم بگیم اینجا نقطه تکاملِ ، پس دیگه جلوتر نریم .. البته این نظر منِ . 

من که خیلی دلم تنهایی میخواد . آرامش میخواد .