در باب قرنطینه

فعلا مثل اینکه قراره تا یه مدت رشته پست های قرنطینه  ای داشته باشم . حالا میخوام از خوبی ها و بدی هاش برای شخص خودم ، اینجا بتون بگم . 

خب شاید قرنطینه من صدرصد استاندارد نیس ولی با توجه به چیزی که ازش ترس داشتم ، میتونم بگم تا ۹۰ درصد هم رعایت شده و این جای بسی شکر داره . 

کاری نمیکنم اصلا ، فکککر کنننن 

فقط گاهی ظرفم رو میبرم تو حیاط  میشورم  و گاهی کسی تو آشپزخونه  نباشه دمنوشم آماده میکنم ... فکر کنم تو پست قبل هم گفتم ... اگه جمله تکراری بود ببخشید من ندیده م ... بیکاری و کار نکردن نمیدونستم چیه ، برای همین شیرینه ،  فکر می‌کنم ننوشتم و هی میام میگم . 

انگار خودمم باورم نمیشه . 

 امروز شده ۱۰ روز ...  بخاطر غر غر های آقا ، 

کل سال همه ش عطسه میکنه.  کلا اینجوریه که روزی حداقل ۳ تا عطسه میکنه حالا میگه مریض مون کردید . 

شنیدید اما صادق گفته هر عطسه حداقل ۳ روز به عمر شخص اضافه میکنه 

پس من تقصیری تو این حالش ندارم و عطسه هاش 

صبح عصبی شدم و میخواستم قرنطینه  رو ترک کنم . و گفتم آقا من خودمم دلم خوش نیس اونجا تو اتاق گرم،  با دوتا ماسک خودم خفه کنم .. اگه نگران شما نبودم که درمیومدم چون حالم به ظاهر خوبه . اگه شما نگران جون تون نیستید من بیام وسط میدون . 

که گفتن نه آقا تو بمون تو قرنطینه تا دو هفته ت تموم بشه ... 

من هم برگشتم ..‌

حالا جدا از وقتایی که خسته میشم .. 

ولی داره مزه میده 

درسته اتاق واقعا اتاق من نیس و یه نیمچه اتاق شبه انباریه.

ولی انگار مال خودمه . حس امنیت میکنم که تنها توش میخوابم ، میخورم و کار میکنم . 

از اینکه نگران کم و زیاد کارای خواهرم و مراقبتش نیستم ، ذهنم رها و سبکه.  

البته دلم برای مامانم میسوزه کاراش زیاد شده . 

با اینکه حتی مامانم دلش میسوزه منِ گرمایی چطور تو اون اتاق تاب آوردم ،  ولی من دوسش دارم . شب با یه ذهن آروم میخوابم . اصلا یه جور خاصی حس امنیت میکنم.  نگران نیستم . دور و برم صدا نیس ، تلویزیون و چراغ روشن نیس . استرسِ پرستاری نیس . 

برای من اینا خیلی زیاده و خیلی شیرین . 

یاد خوابگاه افتادم اون موقع هایی که هم اتاقی ها نبودن و من راحت تو اتاق خودم بودم . 

همه وسایلم دم دستمه ... لپتاپ،  گوشی  و وسایل طراحی ، آب و میوه و داروهام.  راحت هرچی میخوام یه دست دراز میکنم برمیدارم.   هی از این اتاق به اون اتاق دنبال وسیله هام نیستم ، واقعا چقدر خوبه آدم اتاق شخصی  داشته باشه . و چقدر پیشرفت میکنه . مثلا من اگه اتاق داشتم حتی ظهر کار میکردم و به اجبار شرایط نمیخوابیدم مگه واقعا خسته بشم و دلم خواب بخواد . یا شب تا هر ساعت جون داشتم کار میکردم از هر مدلی چه آموزشی چه هنری . 

مثلا امروز ظهر دلم خواست بشینم پای طراحی که صبح شروع کرده بودم ، و نشستم کار کردم و بعد خوابیدم . 

زندگی یعنی همین چیزای کوچیک.  فقط فرقش به اینه که تو انتخاب کننده باشی نه مجبور . 

و من الان انتخاب میکنم اون ساعت کار کنم . 

البته محدودیت های روشن کردن چراغ رو هم دارم و نمیتونم تمام وقت روشن بذارمش ، آقا اذیت میشه .  

شاید بیاید بگید خب تبدیلش کن به اتاقت ،  کولر بگیر و و و ‌ . 

خب نمیشه اصلا ، مجوز شهرداری از آقای پدر ساره صادر نمیشه به هیچ عنوان.  ایشون قصد فروش دارن یادتون که نرفته . 

کم و کسری هم زیاد داره . مثلا درش اصلا بسته نمیشه بخاطر بالا بودن سطحش که دست کاری شده . 

پنجره ش قدیمیه و قابل باز و بسته کردن نیس. 

سقفش ایرانت هست . تو تابستون آتیشه  و زمستون مرطوب و حتی سقفش چکه میکنه.  

ولی الان ماَمن من به حساب میاد .